امید، ایمان و نشاط؛ حلقههای مفقوده اکران سال آینده سینمای ایران
صدای شیعه: چهار روز از برگزاری سی‌و‌دومین جشنواره بین‌المللی فیلم فجر می‌گذرد و با نمایش رقمی نزدیک به 19 فیلم تا به این لحظه، هرچه این چرتکه را بالا و پایین می‌اندازیم باز هم نمی‌توان از خیر داستانی که سال آینده در سینمای ایران رخ خواهد داد گذشت. به همین منظور چند توصیه کوتاه و کاربردی به مخاطبان فیلم‌های سال آینده خواهیم کرد؛ اول اینکه وقتی سینما میروید دستمال کاغذی را فراموش نکنید و در نهایت اینکه مشکلات خود را فراموش کنید چون داستانهای هولناک و غمانگیزتری در انتظارتان است.
چه شعار جشنواره امید و آگاهی باشد چه نباشد هیچ تاثیری در اصل ماجرا ندارد. متاسفانه چند سالی است سینمای ما خود را محدود به موضوعاتی کرده که قریب به اتفاق آنها همه غمانگیز و افسردهکنندهاند و بدتر این که هیچ راه حل مناسبی را در پایان حداقل در اختیار فیلم‌ها قرار نمی‌دهند چه برسد به مخاطبان سینما و همین موضوع داستان را کمی پیچیده می‌کند.
متاسفانه چند سالی است موج سیاهی مملو از غم، اندوه و ناامیدی بر پهنه سینمای ایران سیطره افکنده و ما شاهد چیزی جز اعتیاد، فلاکت، جنایت، خلافکاری، زد و خورد، ظلم به زنان، ناامنی و موضوعاتی این چنین خانمان برانداز در فیلم‌هایمان نیستیم. گویی فیلمسازان خودمان هم باورشان شده این جا همه چیز سیاه و تلخ است و هیچ رسالتی برای روحیه دادن به مخاطبان برای خودشان متصور نیستند.
نکته دیگری که هم در این میان به معضل مهمی تبدیل شده نگاه برخی کارگردانان است که به صراحت عنوان می‌کنند فیلم را از نگاه خودشان ساختند و مسئولیتی در قبال مخاطب ندارند و به نوعی واگویه‌های شخصی خود را تصویر کردند. تا این جا که فیلم با نگاه کارگردان ساخته می‌شود مشکلی وجود ندارد که قطعا هم باید همینطور باشد اما اینکه مخاطبان و نیازهای آنها سنجیده و در نظر گرفته نشود می‌تواند در نتیجه فیلم و به طبع اکران آن تاثیرات منفی به همراه داشته باشد.
سوالی که اینجا مطرح می‌شود و باید آن را از فیلمنامه‌نویسان و کارگردانان پرسید این است که آیا در این کشور هیچ موضوع امیدبرانگیز و با نشاطی یافت نمی‌شود که بتوان آن را دستمایه ساخت یک فیلم کرد؟ یا دست کم اگر معضلی در فیلم نمایش داده می‌شود آیا نباید پایان منطقی و اصولی را برایش در نظر گرفت که در کنار آن راهی برای ایجاد تعادل و بازگشت امید در مخاطب زنده شود؟!
اینها فقط بخش کوچکی از مشکلات و نقائص فیلم‌های امسال است، اما بی‌انصافی است که دو سه کار خوبی که در این میان به نمایش درآمده اند نادیده گرفته شوند. اما در حالت کلی فیلم‌ها یا بهتر است بگوییم فیلمسازان جملگی در گردابی از سیاهی و تلخی گرفتار آمده‌اند و راهی جز متاثر کردن مخاطبان خودشان نمی‌دانند.
امید بود سینمای ایران به روزهای اوج خودش بازگردد اما چیزی که این روزها در جشنواره فیلم فجر به نمایش در می‌آید بخش عمده‌ای از آن آثاری در حد تولیدات تلویزیونی است که هیچ ارتباطی با مدیوم سینما ندارد و بعضا هم روایت‌هایی تلخ و ناامید کننده است که رضایت مخاطب را در پی نخواهد داشت.
انتهای پیام