از زاده موسی، قَبَسی را که به طور; موسی طلبید، از خراسان، برگیر
صدای شیعه: محمدرضا حکیمی را بیشتر به عنوان یکی از اساتید و صاحب‌نظران حوزه فلسفه و حکمت می‌شناسند، اما از وی تاکنون دفاتر شعری متعددی به چاپ رسیده است. یکی از ویژگی‌های سروده‌های حکیمی بخش‌بندی کردن آن برای موضوعات مختلف است. وی در میان سروده‌های خود، اشعاری در وصف امام رضا(ع) که با عنوان «طوسیات» به چاپ رسیده‌اند.
در این بخش از سروده‌های حکیمی مانند دیگر اشعارش، ردپای حکمت و فلسفه را می‌توان دید. ور در ابتدای این اشعار نوشته است: «در زمستان سال 1363 شمسی، در سفر به مشهد مقدس، و اقامت دوماهه بدان پایبوس... این چند رباعی، به آستان خاور انوار، و آفاق جبروت اکوار، مظهر اسماء سبحانی، و مطلع حقایق قرآنی، حریم حرم سبوحی اسرار، و مشرق ظهور قدوسی اطوار، تقدیم شد.»
سروده‌های ذیل در قالب رباعی در وصف امام هشتم(ع) از طوسیات وی انتخاب شده است:
«تا مشهد طوس، از دل و جان رفتم
از جان به سوی کعبه جانان رفتم
تا برکشم از ظلمت ری این دل زار
یک سر، به سرِ چشمه حیوان رفتم
* * *
در بارگهت به صد امید آمده‌ام
با موی سیه رفته، سپید آمده‌ام
گفتند: رضا، رضا شود از همه کس
من در پی فیض این نوید آمده‌ام
* * *
بر خاک حریم طوس، رخسار بنه
رخسار به خاک حرم یار بنه
تا در حرم دوست شفا یابد دل
بر خاک حریمش دل بیمار بنه
* * *
در طوس بیا و جلوه یار بجوی
گر طالب وصلی، ره دیدار بجوی
بیمار دلا، گر طلبی درمانی!
زین خاک، دوای دل بیمار بجوی
* * *
در طوس بیا و عِلم قرآن برگیر
آن حکمت وحیانی فرقان برگیر
از زاده موسی، قَبَسی را که به طور
موسی طلبید، از خراسان، برگیر
* * *
از طوس فروغ عِلم قرآن بطلب
آن علم که زد طعنه به یونان بطلب
از آینه‌دار جلوه‌های ازلی
دیدار تجلیات جانان بطلب
* * *
از مکتب طوس، راز تبیان آموز
اسرار معارف، ز خراسان آموز
از هندی و عرفان گنوسی بگُذر
پس معرفت از مشرق قرآن آموز
* * *
ای طوس! حریم حرم جانانی
در کالبد قطر خراسان، جانی
خورشید بود بارقه‌ای از نورت
چون آینه‌دار حسن بی‌پایانی
* * *
ای جلوه‌گه حسن الهی، ای طوس!
ای مشرق علم بی‌تناهی، ای طوس!
جان همه کائنات روشن از توست
از ماه گرفته تا به ماهی، ای طوس!
* * *
مشکات تجلیات فرقان، طوس است
تابشگه علم اهل تبیان، طوس است
یونان و سِرینگار، ز انوار تهی است
رخسار نمای سرّ قرآن، طوس است
* * *
آفاق تألّه، افق وحیانی است
عقلی که از این راه رود، رحمانی است
بی‌همت عقل، ره به ترکستان است
بی حکمت معصوم، سخن و همانی است
* * *
احیاگر عقل، حکمت معصوم است
عقل ار نه به معصوم رسد، محروم است
زی طوس شتاب، مهد احیای عقول
جز حکمت قرآن و نبی، موهوم است
* * *
اکسیرِ طلاگرِ خرد، در طوس است
علمی که طلب را بسزد، در طوس است
عقلی که تو را برد، ز فیض رضوی
تا حضرت الله احد، در طوس است»
در زمستان سال 1363 شمسی، در سفر به مشهد مقدس، و اقامت دوماهه بدان پایبوس... این چند رباعی، به آستان خاور انوار، و آفاق جبروت اکوار، مظهر اسماء سبحانی، و مطلع حقایق قرآنی، حریم حرم سبوحی‌اسرار، و مشرق ظهور قدوسی‌اطوار، تقدیم گشت.
انتهای پیام