«داغ ناگهان» به مناسبت رحلت پیامبر(ص)

«شبی که نور زلال تو در جهان ُگم شد

سپیده، جامه سیه کرد و ناگهان گم شد

ستاره خون شد و از چشم آسمان افتاد

فلک ز جلوه فرو ماند و کهکشان گم شد

به باغ سبز فلک، مهر و ماه پژمردند

زمین به سر زد و لبخند آسمان گم شد

دوباره شب شد و در ازدحام تاریکی

صدای روشن خورشید مهربان گم شد

پس از تـــو، پرسش رفتن بدون پاسخ ماند

به ذهن جاده، تکاپوی کاروان گم شد

بهار، صید خزان گشت و باغ گل پژمرد

شبی که خنده شیرین باغبان گم شد

ترانه ار لب معصوم «یاکریم» افتاد

نسیم معجـزه گل، ز بوستان گم شد

شکست قلب صبـور فرشتگان از غـم

شبی که قبله توحید عاشقان گم شد

رسید حضـرت روح‌الامین و بر سر زد

کشید صیحه ز دل، گفت: بوی جان گم شد

نشست بغض خدا در گلوی ابراهیم

شبی که کعبه جان، قبله جهـان گم شد

غرور کعبه از این داغ ناگهان پاشید

نماز و قبله و سجاده و اذان گم شد

«ستاره‌ای بدرخشید و...»، تسلیت ای عشق!

ز چشم زخم شب فتنه، ناگهان گم شد

به عـزم وصف تو دل تا که از میان برخاست

قلم واژه فرو رفت و ناگهان گم شد

به هفت شهر جمال تو ای دلیل عشق!

شبیه حضـرت عطار، می‌توان گم شد

به زیر تیغ غمت، در گلوی مجنونم

ز شوق وصل تو، فریاد «الامان» گم شد

از آن دمی که دلم خوش‌نشین داغت شد

به مرگ خنده زد و از غم جهان گم شد»

انتهای پیام