راز قطره هایی بنام اشک که بر حضرت حسین علیه السلام ریخته می شود
به گزارش صدای شیعه به نقل از شبستان؛ حجت الاسلام و المسلمین سید محمد قائم مقامی در رابطه با فلسفه و آثار گریه بر حضرت سیدالشهدا علیه السلام گفت: موضوع عزاداری و به ویژه گریستن بر مصائب حضرت ابا عبدالله الحسین علیه السلام نکات بسیار مهمی در خود دارد و نخستین نکته آنست که ما این گریه را یک پدیده توأمان معنوی، عرفانی و سیاسی می دانیم.
گریه علامت رقت قلب و منشأ همه فضایل
وی افزود: ما معتقدیم گریه بر امام حسین علیه السلام از یک سو جنبه عرفانی بالا و والایی دارد چرا که علامت رقت قلب است. در حالی که رقت قلب نیز معلول یکسری اعمال نیک انسان است. اگر انسان وظایف خود را تا حد امکان به شکل صحیح انجام داده و چیزی مافی الذمه نداشته باشد، به او اجازه داده می شود که قلبش لطیف شود و علامت این رقت و لطافت نیز وقوع پدیده گریه است.
این کارشناس مذهبی با بیان حالت متقابل گریه و رقت قلب تصریح کرد: البته خود گریه عامل رقت قلب بیشتر می شود و بعبارت دیگر حالت تعاکس وجود دارد. یعنی این دو در هم منعکس می شوند اعمال نیک موجب رقت قلب می شود و رقت قلب باعث گریه ! سپس گریه، خود مجددا دل را رقت و لطافت بیشتری می بخشد و انسان را به انجام اعمال نیک بیشتری وادار می کند.
حجت الاسلام قائم مقامی رقت و لطافت قلب را منشأ همه فضیلت ها، ارزش ها و معرفت ها برشمرد و گفت: قلب وقتی لطیف می شود می تواند حقایق را بفهمد و همه فضیلیت ها از او صادر می شود و برعکس قلبی که قسی و سخت است نه می فهمد و نه درست عمل می کند. بنابراین در بعد عرفانی، گریه برای این قرار داده شده است که دل را از قساوت بیرون آورد و ارزش ها، فضایل ، نورانیت ها و زیبایی ها در دل جایگزین شود.
تنها گریه مشروع که همه گریه ها باید ظٌل آن باشد
وی مشروعیت سایر گریه ها را مشروط به گریه بر حضرت اباعبدالله الحسین علیه السلام دانست و یادآور شد: گریه بر امام حسین علیه السلام تنها گریه مشروعی است که وجود دارد و گریه های دیگر در صورتی مشروع است که ظٌل و ذیل این گریه باشند. یعنی اگر کسی بخواهد برای مشکلات و مصائب شخصی خود بگرید اشکالی ندارد اما مشروط بر این که آن گریه در ذیل گریه بر امام حسین علیه السلام باشد نه در عرض آن یا به گونه ای که بر مصائب و مشکلات خود بگرید بدون گریستن بر امام حسین علیه السلام.
این کارشناس علوم دینی در ادامه خاطرنشان کرد: این گریه در عین حال یک بعد کاملا سیاسی و اعتراضی نیز دارد و جنبه دیگر گریه بر اباعبدالله الحسین علیه السلام جنبه سیاسی آنست که فوق العاده مهم است. نکته جالبی که می بایست بدان توجه کرد اینست که این گریه از یک سو کاملا معنوی ، عرفانی و قلبی است و از سوی دیگر سیاسی. بعد سیاسی این گریه با قاعده «قتل مظلوما...» مرتبط است. همانگونه که قرآن کریم می فرماید: « و من قتل مظلوما فقد جعلنا لولیه سلطانا...» کسی که مظلومانه کشته شود ما برای ولی او حاکمیت و سلطنت قرار داده ایم، یعنی اگر کسی مظلومانه کشته شد خداوند برای ولی او حاکمیت قرار داده است و ما معتقدیم که وجود امام حسین علیه السلام مصداق مطلق کسی است که مظلومانه کشته شده و از آنجا که وجود مقدس حضرت، امام، حجت و نماد کل حقیقت انسان بوده و مظهر کل بشریت است، از این روز بشریت وارث اوست.
گریه کنندکان بر حسین علیه السلام، حق خود را مطالبه می کنند
حجت الاسلام قائم مقامی افزود: مراد از بشریت یعنی کسی که هنوز انسان است و ضد انسان نشده، و چنین فردی ولی امام حسین علیه السلام شمرده می شود که خداوند برای او حق حاکمیت قرار داده است. روضه خوانی، عزاداری و گریه کردن بر سیدالشهدا علیه السلام در اصل مطالبه حاکمیتی است که خداوند برای وارث مقتول قرار داده است.
وی در تبیین این موضوع گفت: کسی که عزاداری و گریه می کند اعلام می دارد که من خواهان قدرت و حاکمیتی هستم که برای من قرار داده شده است در حالی که الان این قدرت د رحال حاضر در دست من نیست. گریه بر امام حسین علیه السلام به این معناست که انسان به هرحاکمیت طاغوتی و ظالمانه ای اعتراض می کند. زیرا همین حاکمیت ظالمانه، عامل قتل امام حسین السلام بوده است. بنابراین می توان گفت گریه جنبه اعتراض به وضعیت ظالمانه موجود را در خود دارد و وضعیت مطلوب را مطالبه می کند. یعنی شما با گریه هم وضع ظالمانه موجود را نفی می کنید و هم وضعیت مطلوب را مطالبه می کنید و این فلسفه عزاداری بر امام حسین علیه السلام است.
انتهای پیام