طاغوت‌های تاریخ و تخریب آثار و نشانه‌های کربلا
صدای شیعه: از ویژگی‌هایی است که کربلای معلا از زمان تأسیس و پس از پایان حماسه جاویدان دهم محرم سال 61هـ.ق و حتی زمانی که این بارگاه‌های مطهر چیزی جز سنگ قبرهای معمولی نبوده با خود به همراه داشته است.
شاید بتوان گفت آرام ترین دوره‌ای که کربلا به خود دیده است، زمان پس از وقوع حماسه کربلا تا اواخر حکومت دولت اموی باشد، زیرا امویان - بظاهر- به این جنایت وحشیانه تاریخی اکتفا کرده و دست به تخریب یا کشتار زائران نزدند، جنایتی که در حق اهل بیت پیامبر(ص) روا داشتند و امام حسین(ع) و اهل بیت و یاران باوفایش را در روز عاشورا به شهادت رساندند و زنان و کودکانشان را پس از آن به اسارت کشیدند، جنایتی که عبدالملک بن مروان را به نوشتن نامه‌ای به فرماندارش حجاج بن یوسف ثقفی وادار کرد:
«از ریختن خون آل ابی طالب حذر کن، زیرا من مرگ را به چشم خود دیدم و از بازماندگان و انتقام آنان هراسانم» و حجاج نیز این دستور را برای حفظ حکومت ظالمانه خود اجرا نمود و دست خود را به خون آل بیت مصطفی (ص) آغشته ننمود، و بدین سبب و یا بنا بر اسباب دیگر حرم‌های مطهر در کربلا از گزند امویان در امان ماند، اما عباسیان پس از آن به اقدام‌های وحشیانه تخریب و کشتار دست زدند. و به بدترین شکل اقدام به هتک حرمت و تخریب بقاع متبرکه و شهرهای مقدس نمودند. در سال 146هـ.ق منصور عباسی جام خشم خود را بر علویان و آثار آن‌ها سرازیر کرد و بر بارگاه مطهر امام حسین (ع) حمله برد و سقفی که در سال 65هـ.ق ساخته شده بود را ویران ساخت.
تخریب کربلا و بارگاه امام حسین(ع)
در سال 193هـ.ق هارون عباسی دستور به تخریب کامل کربلا به همراه بناهای موجود بر مزار امام حسین(ع) و برادر بزرگوارش حضرت اباالفضل عباس(ع) داد، و زمین مزار مبارک امام (ع) را شخم زد و خانه‌های اطرافش را با خاک یکسان نمود و درخت سدری که سایبان بقعه امام حسین (ع) بود را قطع کرد، هدف او از قطع این درخت این بود که زائران زیر سایه آن ننشینند و محل قبر شریف را گم کنند و این اقدام وقیحانه مانند دیگراقدام‌های مستبدان تاریخ برای از بین بردن آثار باقی مانده و جلوگیری از زیارت مردم و الهام گرفتن از آن اسوه پاکی و وفاداری برای قیام‌های خود علیه ظالمان بود. در سال 233هـ.ق متوکل عباسی بر تخت نشست، او که نفرت شدیدی از امیرالمؤمنین علی (ع) داشت، چهار بار قبر ابی عبدا... الحسین (ع) را تخریب کرد:
نخستین تخریب در سال 233هـ.ق به سبب شرکت کردن یکی از کنیزان ترانه سرای خود در زیارت شعبان و رفتن او به کربلا صورت گرفت؛ دومین بار در سال 236هـ.ق متوکل عباسی اقدام به تخریب ضریح مطهر و ملحقات حرم مطهر و کشت و زرع در زمین آنجا و تخریب خانه‌های اطراف کرد، سپس زیارت آن مکان را منع کرد و زائران را به مجازات‌های سخت تهدید نمود و بین مردم جار زد: هر که را پس از سه روز در کنار قبر ببینیم دستگیر کرده و به غل و زنجیر می‌کشیم.
بار سوم در سال 237هـ.ق هنگامی که به متوکل خبر رسید اهل عراق در سرزمین نینوا برای زیارت بارگاه مطهر امام حسین (ع) گرد هم می‌آیند و در آنجا جمعیت فراوانی جمع می‌شود، به یکی از سرداران خود به نام هارون معری دستور داد به همراه وزیر و ابراهیم دیزج و دیگر افراد قبر مطهر را تخریب کرده و آنجا را شخم زده و قبر امام حسین (ع) را محو نموده و از رفتن مردم به زیارت و تجمع در آنجا ممانعت ورزند؛ آن‌ها نیز چنین کردند.
بار چهارم در سال 247هـ.ق به متوکل خبر رسید مردم و اهل سواد و کوفه دوباره به سمت کربلا برای زیارت بارگاه ملکوتی امام حسین (ع) روانه شده اند و جمعیت فراوانی بدین منظور گردهم آمده و کاروان بزرگی به راه افتاده است، او نیز سپاه بزرگی به همراه یکی از سرلشکرانش به سمت آن‌ها روانه ساخت و بار دیگر نبش قبر کرد و زمین آنجا را شخم زد و مردم را از رفتن به زیارت بازداشت و به تعقیب خاندان ابی طالب و شیعیان پرداخت و تعداد بی‌شماری از آنان را به قتل رساند.
چهارمین اقدام متوکل برای تخریب قبر مطهر امام حسین (ع) مصادف بود با زیارت نیمه شعبان، همان زمانی که افراد زیادی مشتاقانه برای زیارت در کربلا حضور به عمل می‌آورند.
خشم مردم بغداد
جنایات متوکل و خبر تخریب قبر سبط رسول خدا(ص) بین مردم پیچید و قلب مسلمانان را جریحه دار کرد، و مردم بغداد ناسزاهای خود را علیه متوکل بر دیوار می‌نوشتند و در شعرهایشان ناسزا می‌گفتند. متوکل نیز تمام اموال خزانه حرم مطهر امام حسین (ع) را به تاراج برد و آن را بین سربازانش تقسیم کرد و گفت: قبر نیازی به این اموال و خزانه‌ها ندارد.
ناگفته نماند آنچه در مورد قبر مطهر امام حسین (ع)رخ داد، در مورد قبر مطهر حضرت عباس(ع) نیز به وقوع پیوست.
پس از جنایت‌های بی‌شمار عباسیان بویژه متوکل، این بار نوبت طاغوت‌های دیگر رسید تا بار دیگر بر حرم مطهر سبط رسول خدا یورش ببرند. در سال 858هـ.ق تخریب مرقد مطهر توسط علی بن فلاح یکی از شاهزادگان صورت گرفت، او در اواخر زندگانی پدرش مردم را به این باور رسانده بود که روح امام علی (ع)در جسم او دمیده است! و سپس ادعای ربوبیت کرد.
وی در همان سال با اسب وارد حرم مطهر امام حسین (ع)شد و دستور داد صندوقچه روی قبر را ویران کنند و حرم مطهر را به آشپزخانه‌ای برای پختن غذای سربازان خود تبدیل کرد ! و بر مردم کربلا شمشیر کشید و اموال آن‌ها و اموال دو حرم مطهر از جمله عتیقه جات گران قیمت و نادر موجود در موزه را به تاراج برد، همان‌گونه که پیش از این به نجف اشرف حمله کرده و اموال آنجا را نیز به تاراج برده بود.
وهابیون، عامل خونین‌ترین جنایت
اما یکی از خونین ترین حوادث جاری در تاریخ روضه منوره سید الشهدا (ع)یورش وهابیون جنایتکار به شهر مقدس کربلا بوده است. این حادثه که به نام حادثه طف دوم نیز شناخته می‌شود در سال 1216هـ.ق اتفاق افتاد.
حادثه نجیب پاشا نیز اواخر سال 1258هـ.ق اتفاق افتاد و در آن شمار زیادی از مردان و زنان و کودکان به دست نایب السلطنه محمد نجیب پاشا به قتل رسیدند. او که در بغداد به تخت و سلطنت رسیده بود دستور داد به کربلا حمله کنند، اما ساکنان این شهر تسلیم او نشدند و زیر بار دستورهای ستمگرانه او نرفتند، نجیب پاشا شهر را به وسیله توپ بمباران کرد، ساکنان به بارگاه مطهر حضرت ابالفضل(ع) پناه بردند، درگیری دو روز به طول انجامید و بیش از 10 هزار تن کشته شدند. پس از حمله عراق به کویت (1991) و در ادامه، حمله آمریکا به عراق زمینه شورشی از سوی شیعیان و کردها در عراق به وجود آمد، نخستین بار پس از چند دهه، شهرهای شیعی جنوب عراق و نیز کربلا و نجف علیه سلطه صدام بپا خاستند.
سرکوب انتفاضه مردم عراق از سوی صدام
انتفاضه مردم عراق که در شعبان سال 1411 هجری (1370 شمسی) رخ داد، به پیروزی موقت انقلابیون در این شهرها و حتی تعیین یک شورای هشت نفره برای اداره امور نجف از سوی آیت‌ا... خویی منجر شد.
چند روز بعد دولت صدام بر اوضاع مسلط گردید و شروع به سرکوبی انقلابیون کرد. طی چند روز خشونت در شهرهای شیعی، بسیاری از بعثی‌ها به دست انقلابیون کشته شدند و این بار نوبت صدامیان بود که به قتل عام مردم بپردازند. در شهر نجف هزاران نفر، در کربلا نیز و در بسیاری از شهرهای جنوب، شیعیان قتل عام شدند.
آنان دسته دسته در گورهای جمعی زنده به گور شده و از بسیاری از آنان هیچ نشانی به دست نیامد. در این میان، بسیاری از علما و فرزندان آنان نیز کشته شدند و بارگاه مطهر حضرت امام حسین و اباالفضل(ع) به توپ بسته شد. بسیاری از مردم در داخل صحن‌ها به شهادت رسیدند و دیوارهای حرم فرو ریخت و گنبد نیز هدف اصابت توپ بعثیون قرار گرفت.
هواداران تفکر اموی که به تبعیت از یزید بن معاویه درصدد خاموش کردن نور سید الشهدا(ع) این منبع الهام بخش آزادگان و مسلمانان بودند تا حرکت‌های آزادی خواهانه و ظلم ستیزانه علیه خود را خاموش کنند، نتوانستند به اهداف دون و حقیر خود برسند. اکنون و پس از گذشت 14 قرن از واقعه جانکاه کربلا، نام سیدالشهدا(ع) و حرکت ایشان بیش از گذشته مورد توجه و اهتمام مسلمانان در سراسر گیتی بوده و پیام‌آور آن است که نور حسین(ع) خاموش ناشدنی است.
منبع: قدس آنلاین
انتهای پیام