شیعیان کشمیر و دمکراسی هند

پلیس ضد شورش کشمیر با استفاده از باتوم، گاز اشک آور و نیز خودروهای آبپاش اقدام به متفرق کردن شیعیان عزادار در سرینگر کرد.

این در حالی است که شیعیان در سراسر جهان در ماه محرم به مناسبت سالروز شهادت امام حسین (ع ) مراسم عزاداری برپا می کنند. مقام های هند اما برگزاری چنین مراسم هایی را در کشمیر ممنوع اعلام کرده اند.

شیعیان شهر سرینگر مرکز ایالت جامو و کشمیر هند، همواره در اعتراض به ممنوعیت برپایی مراسم عزاداری و سوگواری حضرت امام حسین علیه السلام در دهه اول ماه محرم دست به تظاهرات زده اند.

شیعیان شهر سرینگر در این تظاهرات از دادگاه عالی این کشور خواسته اند تا بر اساس قوانین بین المللی مربوط به آزادی دین، به آنان مجوز برگزاری مراسم عزاداری شهادت حضرت امام حسین علیه السلام را بدهند.

تظاهرکنندگان تأکید دارند برای دست یابی به حق قانونی آزادی فعالیت های دینی تلاش می کنند.

ممنوعیت برپایی مراسم عزاداری در روزهای هشتم تا دهم ماه محرم در خیابان ها، از بیست سال پیش تاکنون در کشمیر اعمال شده و پرونده رسیدگی به این مساله سال ها است که از سوی رهبر شیعیان کشمیر در دادگاه پی گیری می شود اما تاکنون به نتیجه ای نرسیده است.

شیعیان کشمیر تحت اداره هند نیز همچون هم مذهبی ها خود در پاکستان ، لبنان، غزه، سوریه، بحرین، عراق، عربستان، سودان، لیبی، آفریقا، آمریکا، انگلیس، افغانستان ، تاجیکستان، مالزی، اندونزی و بسیاری از شیعیان دیگر کشورها ، خواهان برپایی آیین عزاداری امام حسین (ع ) هستند.

سرزمین کشمیر این روزها شاهد شور و هیجان و تحرک و فریاد دیگری است. آنان ده ها سال است که فریاد مظلومیت سید و سالار شهیدان اباعبدا...الحسین (ع) و یارانش را فریاد می زنند.

این روزها سرزمین های شیعه نشین شاهد نمایشی از اتحاد و عدالتخواهی است و در این میان شهرهای کارگیل، لداخ، له، سرینگر، امروهه، دهلی، بنگلور، حیدرآباد، بمبئی ، میسور و ... در کشمیر و هند، بیروت در لبنان، غزه در فلسطین، کربلا و نجف در عراق، اسلام آباد در پاکستان، کابل در افغانستان و دوشنبه در تاجیکستان نیز هم سو و همراه با مردم ایران اسلامی رساتر از هر زمان دیگر متحد و استوار پیام عدالت خواهانه پیشوای خود امام حسین (ع) را فریاد می زنند.

نیروهای هندی در تاسوعای دیگری تلاش کردند تا فریاد عدالتخواهانه شیعیان سرزمین کشمیر را در گلو خفه کنند.

بیش از شش دهه است که مسلمانان کشمیر دمکراسی گوش کر کن هند را به چالش کشیده اند و فریاد هل من ینصری سر داده اند.

 

* حس مردم کشمیر به ایران و انقلاب اسلامی

مردم کشمیر بویژه در شهرهای گارگیل، لداخ ، له و سرینگر ، عاشق انقلاب ایران و امام خمینی (ره ) و رهبر هستند با گذاشتن عکس امام و رهبر در مغازها و نصب روی دیوارها و برافراشدن پرچم ایران عشق و علاقه خود را به انقلاب ایران نشان می دهند.

خبرنگاران خارجی و داخلی بویژه امریکایی زمانی که وارد این شهرها می شوند از دیدن این صحنه ها شگفت زده می شوند و می گویند انقلاب ایران چگونه خود را در این شمالی ترین نقطه هند نمایان ساخته است.

مردم این شهرها هر ساله پیروزی انقلاب اسلامی ایران را در این شهرها جشن می گیرند و خود را شریک جشن های انقلاب ایران می دانند و در سالروز رحلت امام خمینی(ره) همه جای این شهرها ماتم کده و فاتحه خوانی می شود و حتی مردم آخرین جمعه ماه رمضان را به فرمان امام راحل به برپا کردن تظاهرات ضد امریکا و اسرائیل و حمایت از مردم بی دفای فلسطین تبدیل می کنند و همه خبرنگاران را به تعجب وا می دارند .

این آیین در شهر گارگیل با ویژگی های خاصی برگزار می گردد . به همین دلیل مردم کشمیر این شهر را بیت امام خمینی(ره) می خوانند و این خود یک نشانه از محبت مردم نسبت به نظام جمهوری اسلامی است.

 

* کشمیر در دو سوی خط آتش

این سرزمین شگفت و زیبا، سرشار از مناظر و جاذبه های گوناگون نیز هست. میلیون ها هندی و پاکستانی که در دشت ها و اقلیم های داغ و بد آب و هوا ساکن هستند، در رویای کوهستان های سبز، رودخانه ها و دریاچه های آبی، کشتزارهای حاصلخیز و پربرکت و آب و هوای خنک کشمیر هستند.

نیم قرن است کشمیر بین دو خط آتش به تله افتاده است. خط آتش دو دشمن- هند و پاکستان. مسلمانان کشمیر سال ها علیه حاکمیت هند جنگیده اند و در این کشاکش، ماجراها پدید آمده، رنج ها و شوربختی ها نسل بعد از نسل را به ناکامی کشانده و زندگی در کشمیر در میانه دو قدرت سامان عادی خود را از کف داده است.

جواهر لعل نهرو، اولین نخست وزیر هند در سال1940 جایی که جهان پایان می یابد و بهشت آغاز می شود - تابلویی در کنار جاده که در سال 1998 در خط آتش بس، سمت هند نصب شده. این خط کشمیر هند را از کشمیر پاکستان جدا می کند.

رهبران هند و پاکستان نتوانستند در کشمیر، مناسبات همسایگی دوستانه را برقرار سازند. جواهر لعل نهرو، نخست وزیر سکولار هند، می خواست نشان دهد که جمعیت مسلمانان می توانند با اکثریت هندو به طور مسالمت آمیز بسر برند.

محمدعلی جناح اصرار داشت که پاکستان بدون وجود جمعیت پیرامونی مسلمان، ناکامل خواهد بود.

تقریبا بلافاصله دو کشور وارد جنگ شدند و کشمیر دوپاره شد و تاکنون این جنگ با جزرومدها و فرازوفرودهای فراوان، هرگز پایان نیافته است. امروز حدود 400 هزار سربازهندی و تقریبا نصف همین تعداد پاکستانی، در کشمیر حضور دارند.

زیر این لایه های بیرونی در عمق این پوسته سراسر درگیری و تناقض، در این ناحیه ژئوپلیتیک جنوب آسیا، مردمی زندگی می کنند که خود را نه هندی می دانند و نه پاکستانی؛ آنان خود را کشمیری می شناسند و در آرزوی همزیستی و زندگی آرام در کنار یکدیگر هستند، اما مرزهای ساختگی آنان را از یکدیگر جدا ساخته است.

اکنون هر دو کشور هند و پاکستان، قدرت های هسته ای هستند و کشمیر همواره به عنوان عاملی خطرناک می تواند جرقه نبرد هسته ای را تولید کند، مورد توجه است.

 

* کشمیر سرزمین شفا بخش

اما مگر کشمیر چه سرزمینی است که این دو کشور بزرگ برای از دست ندادن آن تا حد جنگ هسته ای پیش رفته اند؟ در یک جمله ، کشمیر مثل جواهری بزرگ بر تاج یک راجا، بر تارک شبه قاره هند می درخشد.

کشمیر یک دروازه - یا مرز- بین این دو کشور و نیز بین آنها با چین و افغانستان است. کشمیر همچنین بزرگترین رودخانه های پاکستان را در خود دارد، اینداس، جیلام و چناب.

این سرزمین شگفت و زیبا، سرشار از مناظر و جاذبه های گوناگون نیز هست. و همان گونه که بیشتر گفته شد، میلیون ها هندی و پاکستانی، در رویای کوهستان های سبز، رودخانه ها و دریاچه های آبی، کشتزارهای حاصلخیز و پربرکت و آب و هوای خنک کشمیر هستند.

کشمیر تحقق همه رویاهای آنان است؛ بهشتی روی زمین.

این سرزمین به طرز شگفتی سبز و پوشیده از جنگل های انبوه کاج و صنوبر است. در همین ناحیه سرشار از طبیعت تماشایی و بکر، مزرعه های بزرگ پر از بوته های کمیاب زعفران، شالیزارهای برنج، ردیف های درختان توت و باغ های گسترده و انبوه از درختان سیب، گلابی، آلو، گردو و امثال آن هم قرار دارد. مرکز این دره، شهر زیبای سرینگر است که خود موهبتی است روی زمین.

از قدیم الایام، کشمیر را منطقه ای شفا بخش خوانده اند. آب و هوای منحصر به فرد آن به گونه ای است که از دیرباز، بسیاری از حکما و طبیبان، بیماران خود را به آنجا می فرستادند، تا تحت تاثیر آب و هوای فوق العاده آن بهبود یابند.

این سنت صدها سال است که همچنان پابرجاست.

هم اینک نیز این باور عمومی وجود دارد که آب و هوای کشمیر معجزه می کند و می تواند شفابخش بسیاری از بیماری های حاد باشد.

کشمیر کشور ثروتمندی نیست. کشاورزی و دامدارای به همراه پارچه آن شاید مهم ترین منبع اقتصادی آن باشد. به این اقلام می توان صنعت گردشگری را نیز افزود. بسیاری از مردم جهان بی صبرانه مایلند تا این بهشت روی زمین را از نزدیک ببینند.

امروزه بهشت جهان، تبدیل به دوزخی شده است که سیاستمداران به راه انداخته اند. بهشتی که در ذات خود، تمثیلی از امنیت، آرامش و خرسندی است، به واسطه جنگ سیاسی دو کشور هند و پاکستان به مکانی نه چندان امن تبدیل شده است.

شاید هم ریشه این اختلاف در دستیابی به همین مفهوم 'بهشت' باشد. دعواها آنچنان بالا گرفته است که گویی هر کدام از طرفین جنگ می خواهند تنها صاحب کشمیر باشند.

کشمیر موهبتی الهی است، که متاسفانه اهالی پیرامون آن قدرش را نمی دانند و این بهشت را در کشاکش دعواها و جاه طلبی های ساده لوحانه به مکانی غیر امن تبدیل کرده اند. اما کشمیر همیشه بهشت روی زمین است.

انتهای پیام