اهل سنت و توسل به اهل بيت (ع)

گفته اند که توسل سه نوع و به سه معنى است:
حاجت خواستن از خداوند، به واسطه مقام پيامبر و به برکت وجود او. اينگونه توسل جستن در همه حالات ياد شده جايز است/ به معناى درخواست از پيامبر که درباره زائر دعا کند. اين نيز در همه حالات ، جايز است./ اينکه از خود پيامبربخواهند، چرا که آن حضرت مى تواند نزد خدا شفاعت کند و از پروردگارش بخواهد، از اين رو ما از خود او مى خواهيم.
بازگشت اين نوع، به همان معناى دوم است و اشکالى ندارد. در تاريخ هم نمونه هايى بوده است ، مثل کسى که نزد پيامبر، از ضعف حافظه خود شکايت کرد. حضرت با دست نهادن بر سينه اش ، به شيطان دستور داد که از درون او دور شود. از آن پس حافظه او قوى گشت و هر چه را مى شنيد، دريادش مى ماند.
 در حديث آمده است که حضرت آدم به حق و به نام مبارک پنج تن اهل بيت ، خدا را قسم داد، خداوند هم توبه او را پذيرفت ، اين همان(کلمات ) بود که به تعبير قرآن کريم ، آدم از خداوند متعال دريافت کرد. اين حديث، در منابع متعددى از کتب اهل سنت آمده و بزرگان حديث ، آن را صحيح و موثق شمرده اند. حتى (ابن جوزى ) در کتاب خويش به نام (الوفاء فى فضائل المصطفى ) در اين زمينه فصلى گشوده و با عنوان (باب التوسل بالنبى ) و (باب الاستشفاء بقبره ) احاديث اين موضوع را آورده است و محمد بن نعمان مالکى نيز کتابى دارد با عنوان (مصباح الظلام فى المستغيثين بخير الانام ). همچنين ابن داود مالکى در کتاب (البيان و الاختصار)، حکايات بسيارى از کسانى نقل مى کند که با توسل و التجاء به پيامبر اکرم (ص) برايشان گشايش و فرج حاصل شده است.

 با اين حال، شگفت از نويسنده بى خبرى همچون (قصيمى) است که با پيروى ازهتاک و دروغ بافى همچون ابن تيميه همه اين احاديث صحيح نبوى را دروغ پنداشته و اصل توسل به حق پيامبر و آل او را رد کرده و گفته است : چيزى را از خدا خواستن و او را به حق پيامبر يا هرکس ديگر از پيامبران و صالحان قسم دادن ، هيچ ارزش علمى و دينى ندارد و نمى تواند يک کار مقبول و شايسته باشد، تا چه رسد که وسيله آمرزش و عفو کامل شود! صرف گفتن الفاظ چه تاثيرى دارد و نزد خدا چه قيمتى مى تواند داشته باشد تا موجب ريزش گناهان گردد؟
 راستى ... قصيمى آن همه احاديث صحيح را درمورد توسل به پيامبر و آل او چگونه پاسخ مى دهد؟
 اين آيه قرآن را چگونه جواب مى دهد که خداوند مى فرمايد: اى پيامبر!آنان که به خويشتن ستم کردند، اگر نزد تو آيند و از خداوند آمرزش بخواهند و پيامبر هم براى آنان از خداوند مغفرت بطلبد، خدا را توبه پذير و مهربان خواهند يافت.
"ولو انهم اذ ظلموا انفسهم جاءوک فاستغفروا الله و استغفر لهم الرسول لوجدوا الله توابا رحيما"
 البته ادعاهاى امثال قصيمى و ابن تيميه را بزرگانى از خودشان پاسخ داده و سستى آنها را بيان کرده اند و گفته اند که واسطه قرار دادن پيامبر براى مغفرت خواهى از خدا عقلا و شرعا اشکالى ندارد، چه با لفظ توسل باشد، چه استغاثه و چه تشفع .
 وقتى قصيمى به گمان خود، استغاثه به على (ع ) و صدا کردن او را در گرفتاريها نوعى کفر دانسته و توسلهاى شيعه را در حرمهاى مقدس نجف و کربلا و مشاهد مشرفه به اهل بيت ، مغاير با توحيد پنداشته است، غافل است که اينگونه استغاثه و توجه و صدا کردن ، بيش از اين نيست که شيعيان ، اهل بيت را در پيشگاه خداوند وسيله قرار مى دهند تا به حاجتهاى خويش برسند. چرا که اينان به خداوند نزديکتر و در پيشگاهش مقرب ترند و مجارى فيض الهى و حلقه وصل و واسطه فيض ميان مولى و بندگانند، نه آن که خودشان ذاتا و بطور مستقل، دخالتى در برآمدن حاجتها داشته باشند. همه افراد براى دست يافتن به خواسته هايشان نزد بزرگان ، دنبال وسيله و واسطه مى گردند. معصومين و همه اولياء صالح خدا، با تفاوتهايى که در مراتب و درجات قرب دارند، واسطه رحمت الهى اند. در عين حال ، عقيده داريم که در عالم هستى ، هيچ موثرى جز خداى سبحان نيست. آن چه در حرمهاى مطهر و کنار قبور اولياء دين توسط زائران شيعه و غير شيعه انجام مى گيرد، جز همان توسل نيست . کجاى اين با توحيد ناسازگار است ؟
 حتى در متن زيارتنامه هايى که علماى اهل سنت در کتب خويش آورده اند، مساله توسل و شفاعت مطرح است ، که اينجا جاى بررسى همه آنها نيست . تنها به يک مورد اشاره مى شود. در يکى از زيارتها خطاب به رسول خدا(ص ) مى گوييم : سلام بر تو اى پيامبر رحمت و اى شفيع امت درود خدا بر بهترين مکانى که جسم پاک تو را در برگرفته است. اى رسول خدا! ما مهمانان تو و زائران حرمت ، از شهرهاى دور، با پيمودن دشتها و بيابانها به زيارت تو آمده ايم و شرافت يافته ايم که در پيشگاه تو فرود آييم ، تا به شفاعت تو دست يابيم و به يادگارها و آثار بازمانده از تو بنگريم و برخى از حقوق تو را ادا کنيم و تو را در پيشگاه پروردگارمان شفيع قرار دهيم . بار گناهان کمرهاى ما را شکسته است و تو شفيعى هستى که شفاعتت پذيرفته است و ما را به شفاعتت وعده داده اند، پس در پيشگاه خدا شفيع ما باش و از پروردگار بخواه که ما را بر سنت تو بميراند و در زمره همراهانت برانگيزد... شفاعت ، شفاعت ، يا رسول الله !...

 با اين حال ، آيا آن چه که شيعه به عنوان توسل به انبياء الهى و ائمه معصومين و پيامبر و اهل بيت او انجام مى دهند و آنان را براى برآمدن حاجتهايشان در پيشگاه خدا (وسيله ) و (شفيع ) قرار مى دهند، از کارهاى مخصوص و بدعتهاى خودشان است ؟يا بزرگان اهل سنت هم چنين معتقدند و چنين عمل مى کرده اند؟! و آياتبرک و توسل ، بدعت است ، يا عمل به سنت و ابراز محبت به اولياء الله ؟

"کبرت کلمة تخرج من افواههم، ان يقولون الا کذبا" (کهف-5)