عرفه ؛پرواز بر مدار عشق حسین(ع)

چرا روز نهم ذی‌الحجه به این نام منتخب و مشهور شده است؟
در پاسخ به این سوال به روایتی از امام صادق(ع) اشاره می‌کنم که فرمودند: آدم پس از خروج از جوار خدا و فرود به دنیا چهل روز هر بامداد بر فراز کوه صفا با چشم گریان در حال سجود بود، جبرییل برآدم فرود آمد و پرسید: چرا گریه می‌کنی؟ گفت: چرا گریه نکنم، در حالی که خداوند مرا از جوار و بارگاهش بیرون راند و در دنیا فرود آورد. جبرئیل گفت: ای آدم! به درگاه خدا توبه کن و به سوی او بازگرد. آدم گفت: چگونه توبه کنم؟ جبرئیل او را در روز 8 ذی‌الحجه به منا برد، آدم شب را در آنجا ماند و صبح با جبرئیل به عرفات رفت. پس از نماز عصر آدم را به وقوف در عرفات واداشت و کلماتی را که از پروردگار دریافت کرده بود به وی تعلیم داد: سبحانک اللهم و بحمدک لااله‌الاانت عملت سوء و ظلمت نفسی و اعترفت بذنوبی اغفرلی انک انت الغغور الرحیم.، پروردگارا! ستایش مخصوص توست که تو بخشنده و مهربانی، من ظلم کردم در حق خویش و به گناهم اعتراف می‌کنم...
این روایت از اوج عظمت عرفه حکایت دارد. ضمن اینکه خداوند متعال درهای رحمت و بخشش خود را در این روز به سوی همه بندگانش باز می‌کند و فرصت تقرب برای همه مهیاست و باز در روایات آمده است: کسی که در شب قدر بخشیده نشود به طور قطع در روز عرفه بخشیده خواهد شد.
یکی از مهمترین اعمال عبادی روز عرفه، خواندن دعای عرفه امام حسین(ع) است؛ چه پیوندی میان این روز و کلام نورانی حضرت سیدالشهدا(ع) نهفته شده است؟
- عرفه فرصت شناخت خدا و خودشناسی برای همه بندگانی است که دل به تقرب الهی بسته اند. آنچه مسلم است اینکه همه معصومین(ع) زندگی خود را وقف کلام حق کردند و هر کدام از امامان جای امام بزرگوار دیگری بودند همان مسیر را طی می‌کردند که رضای پروردگار در آن جاری بود. امام حسین(ع) در آخرین سال زندگی پربرکت خویش پس از وقوف در عرفات بظاهر حج خود را ناتمام گذاشتند تا دین خدا را در مسیر دیگری که منتهی به شهادت و اسارت آل ا... بود، تبیین کنند. آن حضرت در آخرین حج خود عصر روز عرفه همراه با فرزندان و یاران شان در صحرای عرفات وقوف کردند و در آنجا بزرگترین همایش خودسازی و شناخت را در قالب ژرف‌ترین کلمات به تصویر کشیدند. بنابراین، دعای عرفه یک دعای ساده نیست، بلکه سخنانی است که از اعماق وجود امام معصوم(ع) نشأت گرفته وچنان والاست که آدمی را به تفکر و ژرف اندیشی وا می‌دارد.

حضرت سیدالشهدا(ع) در کلام شیوا و الهی خویش طی دعای عرفه مومنان را به چه نکاتی متذکر شده اند؟
- آن حضرت نیایش جانسوز خویش را به صورت زیبا و تقسیم بندی شده ارائه فرموده اند. ایشان دعای خویش را با ستایش خداوند آغاز می‌کنند، ستایشی زیبا و یکتا. چنانکه ما از بیان گهربار حضرت می‌خوانیم: ستایش خداوندی را سزاست که چیزی قضایش را دور نمی‌سازد و از عطا و بخشش او جلوگیری نمی‌کند و هیچ آفریننده‌ای آفرینش او را ندارد و او سخاوتمندی بی‌انتهاست.
«در بخش دیگری از این دعا حضرت به بیان گوشه‌ای از نعمت‌های بی‌پایان خداوند که انسان را درتمام مراحل رشد و تکامل دربر گرفته و یاد از مهر مادر و مواظبت و پرستاری آنان را از الطاف خداوند می‌‌شمرند. بخشی دیگر از نیایش سومین پیشوای برحق شیعه به شکر نعمت‌های الهی اختصاص دارد و خویشتن را در ازای ادای یک شکر نیز عاجز می‌دانند. اما زیباترین و لطیف ترین اعجاز کلام حسین بن علی(ع) به استغفار و انابه عاجزانه به درگاه خداوند و طلب مغفرت از بارگاه حق تعالی اختصاص دارد که از عشق الهی این امام معصوم(ع) به ذات حق حکایت دارد. در واقع هر فرازی از این دعا دریچه‌ای از عشق، نور، محبت و توحید را در دل انسان می‌گشاید.

انتهای پیام