پدرم روضه رضوان به دو گندم بفروخت، من ؟

حديث روز دوم

پيامبر اکرم(ص) فرمودند:
برترين شما روز قيامت در نزد خدا کسي است که گرسنگي بيشتري تحمل کرده و در خداوند متعال، فکر بيشتري نموده باشد.

تمرين بندگي!

قول و قرار

ديروز کمي سخت گذشت...
همين ديروز رو مي‌گم... شنبه اول ماه مبارک رمضان! خودمونيم... نشنيده بگيريد ولي خيلي سخت گذشت... شايد چون روز اول ماه بود به سختي به غروب رسيد و افطار شد... شايد هم تا آخر ماه همين‌طور باشه... آخه روزها خيلي بلنده و بالطبع شب‌ها کوتاه... تابستونه ديگه... از قديميا شنيده بودم اگر توي تابستون روزه گرفتي هنره!
حالا به حرفشون مي‌رسم... با همين يک روز، روزه گرفتن به حرفشون رسيدم... ولي خدايي چه کيفي داره... نه، اين‌جوري بگم خيلي قشنگ‌تره؛
چه صفايي داره... دم افطار و نمي‌گم... پس چي خيلي صفا داره؟!
اينکه آدم به خاطر خدا تشنگي رو تحمل کنه... به خاطر خدا چيزي نخوره! اينکه آدم به خاطر خدا کم حرف بزنه و حواسش و جمع کنه تا هر سخني نگه! و اينکه آدم به خاطر خدا، کلاً گناه نکنه...! نزديکاي افطار، حس و حالي داره که وصفش به زبان نمي‌آد و حسش توي هيچ حالتي پيدا نمي‌شه... احساس خوبي دارم. احساس اينکه خدا مرا به مهمانيش دعوت کرده و سر سفره رحمت و لطف و مغفرتش راه داده.
اين يعني بزرگترين نعمت... اين يعني بهترين هديه... خلاصه اين يعني قشنگ‌ترين حالت ممکن. ديشب وقتي موقع سحر بيدار شدم با خودم عهد محکم و مردونه بستم که امروز، بهتر از ديروز باشم. مگر نه اينکه اگه دو روز مسلمان، مثل هم باشه؛ ضرر کرده و مغبونه!؟
عهد بستم حرف‌هايي که ديروز نبايد به زبانم جاري مي‌کردم ولي کردم، امروز ديگه تکرار نشه. عهد بستم توي محفل‌ها و مجالسي که ديروز رفتم و نبايد مي‌رفتم، امروز ديگه نرم. عهد بستم حرف‌هايي که ديروز در قالب دروغ، حتي از نوع مصلحتي اون گفتم، امروز ديگه هرگز نگم. عهد بستم غيبت‌هايي که ديروز، فقط و فقط شنيدم و من حرفي نزدم؛ امروز ديگه اصلاً نمونم تا حتي فقط بشنوم يعني فرار رو بر قرار ترجيح بدم. عهد بستم راجع به هر کسي، هر فکري نکنم و ذهن و انديشه‌ام رو آلوده افکار بدبينانه نکنم؛ چون ديروز راجع به يکي از همکارام ـ يا فاميلم يا دوستم يا اصلاً يه غريبه ـ فکر بدي کردم، امروز ديگه نه! من به برکت و احترام اين ماه، نيمه پر ليوان رو نگاه مي‌کنم. عهد بستم با خدا روراست باشم و کلک نزنم؛ چون نغوذ بالله ـ زبانم لال ـ اگر فکر کلک و حيله به سرم بزنه، اون وقت قرآن مي‌فرمايد: والله خيرالماکرين: و خدا بهترين مکرکنندگان است و در نتيجه، من که هيچ؛ خيلي خيلي خيلي بزرگتر و زرنگ‌تر از من هم در برابر اون مکر و نقشه خدايي، پوچ و هيچ به حساب مي‌آد.
واي! چقدر عهد و پيمون!... مرد عمل مي‌خواد.
قرار شد خوشبين باشم و نيمه پر ليوان رو نگاه کنم. من مي‌تونم. مي‌تونم خوب زندگي کنم و به خالقم ثابت کنم هموني‌ام که اون مي‌خواد.
پس روز دوم رو با اين نيت شروع مي‌کنم که کارهايي که ديروز نبايد انجام مي‌دادم ولي شيطان قسم خورده، فريبم داده و انجام دادم، امروز اونارو انجام ندم و با اين کار، مشتي بر دهان شيطان بکوبم تا پيش خداي مهربونم، سرافراز و سربلند بشم. يعني مي‌شه؟! بگو يا علي! تو مي‌توني. بگو يا علي و از اون مدد بگير که سرچشمه تموم خوبي‌هاست. از اون که منشأ همه پاکي‌هاست و قله تموم راستي‌ها و درستي‌هاست. يا علي.