هنگام خواب چه سوره هایی را بخوانیم؟

در حدیثی از پیامبر گرامی اسلام حضرت محمد صلى اللّه علیه و آله نقل شده که ایشان قبل از خواب مسبحات را تلاوت می کردند و مى فرمودند: ان فیهن آیة افضل من الف آیة در آنها آیه اى است که از هزار آیه برتر است.

البته پیامبرصلى اللّه علیه و آله این آیه را تعیین نفرموده اند اما بعضى از مفسران احتمال داده اند که آیه آخر سوره حشر منظور است، هر چند دلیل روشنى براى این معنا نیز در دست نیست.
امام باقر علیه السلام نیز در حدیثی فرمودند: من قراء المسبحات کلها قبل ان ینام لم یمت حتى یدرک القائم علیه السلام و ان مات کان فى جوار رسول الله صلى اللّه علیه و آله، کسى که «مسبحات» را قبل از اینکه بخوابد بخواند از دنیا نمى رود تا حضرت مهدى علیه السلام را درک کند و اگر قبلا از دنیا برود در جهان دیگر در همسایگى رسول خدا خواهد بود.
مسبحات سوره هایى است که با کلمه ای که از ریشه «سبح» است آغاز مى شود و آن ها هفت سوره اند: سوره اسرا، حدید، حشر، صف، جمعه ، تغابن و اعلی.
البته برخی منظور از مسبحات را شش سوره آخر می دانند و برخی مفسرین مانند نویسنده تفسیر نمونه معتقد است، مسبحات سوره هایى است که با سبح لله یا یسبح لله آغاز مى شود و آن پنج سوره است: سوره حدید، حشر، صف، جمعه و تغابن.
اگر فرصت بر تلاوت همه مسبحات ندارید، در بین این سور بر تلاوت سوره حشر تاکید ویژه ای شده است. پیامبر صلى اللّه علیه و آله می فرمایند: من قراء سورة الحشر لم یبق جنة و لا نار و لا عرش و لا کرسى و لا حجاب و لا السموات السبع و لا الارضون السبع و الهوام و الریاح و الطیر و الشجر و الدواب و الشمس و القمر و الملائکة الا صلوا علیه ، و استغفروا له و ان مات من یومه او لیلته مات شهیدا هر کس سوره حشر را بخواند تمام بهشت و دوزخ و عرش و کرسى و حجاب و آسمانها و زمین هاى هفتگانه و حشرات و بادها و پرندگان و درختان و جنبندگان و خورشید و ماه و فرشتگان همگى بر او رحمت مى فرستند، و براى او استغفارمى کنند، و اگر در آن روز یا در آن شب بمیرد شهید مرده است.

همچنین امام صادق علیه السلام مى فرمایند: من قراء اذا امسى الرحمن و الحشر وکل الله بداره ملکا شاهرا سیفه حى یصبح هر کس سوره الرحمن و حشر را به هنگام غروب بخواند خداوند فرشته اى را مأمور حفاظت خانه او مى کند. قاعدتا به هر میزان که توجه و تفکر در قرائت بیشتر باشد امید به این آثار نیز بیشتر خواهد بود.

مسبحات سوره هایی است که با «سبح لله» و برخی با «یسبح لله» و در واقع با تسبیح الهی آغاز می شوند. اما این تسبیح به چه معنا است؟ تسبیح که مصدر فعل «سبح» است، به معناى منزه داشتن است، منزه داشتن خدا از هر آنچه که مستلزم نقص و ناسازگارى با ساحت کمال الهی است.

در ابتدای سوره حدید آمده است: سبَّحَ للَّهِ مَا فى السمَوَتِ وَ الاَرْضِ وَ هُوَ الْعَزِیزُ الحْکِیمُ آنچه در آسمانها و زمین است براى خدا تسبیح مى‏گویند؛ و او عزیز و حکیم است.(1/حدید)
منظور از تسبیح هر آنچه در آسمان ها و زمین است تسبیح حقیقی است نه مجازی و زبان حال. همچنین در جای دیگر می فرماید: تُسبِّحُ لَهُ السمَوَت السبْعُ وَ الاَرْض وَ مَن فِیهِنَّ وَ إِن مِّن شىْءٍ إِلایُسبِّحُ بحَمْدِهِ وَ لَکِن لاتَفْقَهُونَ تَسبِیحَهُمْ إِنَّهُ کانَ حَلِیماً غَفُورا آسمانهاى هفتگانه و زمین و کسانى که در آنها هستند، همه تسبیح او مى‏گویند؛ و هر موجودى، تسبیح و حمد او مى‏گوید؛ ولى شما تسبیح آنها را نمى‏فهمید؛ او بردبار و آمرزنده است. (44/اسراء) که این آیه دلالت بر تسبیح حقیقی دارد و اگر مجاز بود به این معنا بود که هر موجودی در آسمان ها و زمین با هستى خود بر پاک و منزه بودن خالقش از هر نقصی دلالت دارد و دیگر نمی گفت: شما آن تسبیح را نمی فهمید.
پس تمامی موجودات عاقل و غیر عاقل تسبیح الهی با زبان و تنریه به معنای حقیقی کلمه می کنند، هر چند که ما آن را نمی فهمیم.

منبع: tebyan.net