خوشرو و نرم‌خوی
صدای شیعه:
حسین(علیه السلام) گفت: از پدرم از وضع جلسه رسول خدا(ص) پرسیدم، فرمود: در هیچ مجلسی نمینشست و برنمی خاست مگر به یاد خدا و در مجالس جای مخصوصی برای خود انتخاب نمیکرد، و مخصوصا از این کار نهی میفرمود و وقتی به جمعیتی میپیوست هر جا که خالی بود، مینشست و اصحاب را نیز دستور میداد که چنان کنند و حق هر یک از اهل مجلس را ادا میکرد و کسی از آنان احساس نمیکرد که دیگری پیش آن حضرت محترمتر از خود است و با هرکس که آن حضرت مینشست، به قدری صبر میکرد تا خود آن شخص برخیزد. هر کس حاجتی از او طلب میکرد یا به حاجت خود می رسید یا با بیان شیرین آن حضرت قانع میشد. خوی اش به قدری نرم بود که مردم او را برای خود چون پدری مهربان میدانستند و همه نزد او در حق مساوی بودند. مجلس، مجلس حلم و حیاء و صداقت و امانت بود و در آن آوازها بلند نمیشد و در آن حرمت مردم هتک نمیشد و اگر از کسی لغزشی سر می زد، جای دیگر گفته نمی شد. اهل مجلس همه با هم عادلانه رفتار می کردند و رفتارشان با یکدیگر، چون دوستی به پرهیزگاران بود و به هم تواضع می نمودند. بزرگسالان را احترام میکردند و به کوچک تران مهربان بودند و محتاجان را بر خود مقدم میداشتند و غریبان را نگهداری میکردند.
سپس پرسیدم روش رسول خدا(ص) درباره همنشینان خود چطور بود؟
فرمود: دائما خوشرو و خوشخوی و نرم بود، خشن و درشتخو و سبکسر و فحاش و عیبجو نبود و کسی را زیاد مدح نمیکرد و از چیزی که به آن رغبت و میل نداشت غفلت می ورزید، به طوری که مردم از او، نه مأیوس و نه ناامید میشدند. همانا خود را، از سه چیز دور میداشت: جدال و پرحرفی و گفتن مطالب بیفایده. و نسبت به مردم نیز از سه چیز پرهیز میکرد: هرگز کسی را سرزنش نمیکرد و از او عیب نمیگرفت، و لغزش و عیب های مردم را جستجو نمیکرد و سخن نمیگفت مگر در جایی که امید ثواب در آن می داشت. هنگام تکلم چنان حاضران را به خود جذب میکرد که از احدی نفس شنیده نمیشد و چون ساکت می گشت آنان سخن میگفتند. در حضور آن جناب روی مطلبی نزاع نمیکردند، اگر کسی از ایشان صحبت می کرد، همه ساکت میشدند تا سخنش پایان یابد و تکلمشان در محضر آن جناب به نوبت بود. اهل مجلس از چیزی که به خنده میافتادند، وی نیز میخندید و از آنچه تعجب می کردند، تعجب می کرد. بر اسائه ادب شخص غریب در پرسش و گفتار صبر می کرد، تا جایی که اصحاب در صدد جلب شخص مزاحم برمیآمدند. می گفت وقتی صاحبان حاجت را دیدید آنان را کمک و معاونت کنید و هرگز ثنای کسی را نمیپذیرفت مگر این که ثنایش به عنوان تشکر از آن حضرت باشد و کلام احدی را نمیبرید، مگر آن که از حد مشروع تجاوز کند که در آن صورت با نهی یا برخاستن، کلام او را قطع مینمود.
(سنن النبی، ترجمه فارسی، صص16 ـ 18)
انتهای پیام