شکرگزار حقیقی کیست؟

صدای شیعه:

آیت الله شهید محمدحسین دستغیب توصیه هایی درباره شکرگزاری دارد که در ادامه می آید:

مرحله نخست از شکر نعمت، آن است که شخص، نعمت را تنها از خدا ببیند. البته گفتنش آسان است ولی این علم راستی کمیاب است. بیشتر مردم اولاً نعمت را نمی بینند و ثانیاً از غیر خدا می بینند؛ «وَقَلِیلٌ مِّنْ عِبَادِیَ الشَّکُورُ» تنها کمی از بندگانم سپاسگزارند.

یکی از رشته های نعمت های الهی، نعمت های عمومی است که به کوچک و بزرگ، صالح و طالح داده شده و کمتر متوجه نعمت بودن آن هستند، از قبیل نعمت آب و هوا، چون فراوان و مستمر است، آن را نعمت می بینند. در حالی که یک دسته اسکناس که به دست شان رسید آن را نعمت می دانند.

بلی اگر در جایی گرفتار شد که از نبودن یا کمبود هوا می خواهد خفه شود، یا در مسافرت با بی آبی مواجه شد وقتی که به او هوا یا آب رسید، خوب می فهمد که چه نعمت بزرگی بود. آن وقت با زین العابدین هم صدا می شود که «منم آن گرسنه ای که سیرم کردم و تشنه ای که سیرابم کردی».

دیگر آنکه اگر نعمت را ببینند، از وسائط می بینند نه از پروردگار، رفع تشنگی را از آب و رفع گرسنگی را از نان می بینند و رفع سرما را از لباس و خلاصه «بیشتر مردمان را سپاسگزار نمی یابی» سبب را می بینند و از سبب ساز غافلند لذا نوبت به سپاسگزاری از او نمی رسد.

باید بدانید سیرکننده خداست وگرنه یا با بیماری گرسنگی (داءالجوع) هر چه هم بخورد سیر نمی شود یا با بیماری استسقاء هر چه آب بخورد سیراب نمی شود. پس معلوم می شود با اراده دیگری سیر می شود و سیراب می شدید.

سپاسگزار حقیقی کسی است که نعمت را به واسطه مقرب شدن به خدا بخواهد آیا نشانه ای برای چنین شخصی هست؟

علامت چنین شاکری این است که از نعمتی که او را از خدا باز می دارد فرار می کند. اگر مالی او را از نماز جماعت باز می دارد از مال می گذرد و یاد خدا را مقدم می دارد. مگر نه خداوند سفارش می فرماید: «شما را مال هایتان از اولادهایتان از یاد خدا باز ندارد.»

پس اگر جاه و مقام، عنوان و ریاست سد راه شد. مؤمن کامل هرگز حاضر نیست آن را بپذیرد.(فارس)