اذکار ساده برای ایّام پیاده رویِ زوّار اربعین حسینی علیه السّلام

قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صلّی الله علیه و آله:‏ مَنْ قَالَ «سُبْحَانَ اللَّهِ وَ بِحَمْدِهِ» کَتَبَ اللَّهُ لَهُ أَلْفَ أَلْفِ حَسَنَةٍ وَ مَحَا عَنْهُ أَلْفَ أَلْفِ سَيِّئَةٍ وَ رَفَعَ لَهُ أَلْفَ أَلْفِ دَرَجَةٍ، وَ مَنْ زَادَ زَادَهُ اللَّهُ.( معاني الأخبار، ص411) ‏

رسول خدا صلّی الله علیه و آله فرمود: هرکس (یک بار) بگوید: « سُبْحَانَ اللَّهِ وَ بِحَمْدِهِ»، خداوند یک میلیون کار نیک برای او می نویسد، و یک میلیون کار بد از پرونده اش پاک می کند، و مقامش را یک میلیون درجه بالا می برد. و هر کس، این ذکر را بیشتر بگوید، خداوند به او بیشتر عطا می فرماید.

عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ علیه السلام قَالَ‏: مَنْ قَالَ «سُبْحَانَ اللَّهِ وَ بِحَمْدِهِ، سُبْحَانَ اللَّهِ الْعَظِيمِ وَ بِحَمْدِهِ»، کَتَبَ اللَّهُ لَهُ ثَلَاثَةَ آلَافِ حَسَنَةٍ، وَ مَحَا عَنْهُ ثَلَاثَةَ آلَافِ سَيِّئَةٍ، وَ رَفَعَ لَهُ ثَلَاثَةَ آلَافِ دَرَجَةٍ، وَ يَخْلُقُ مِنْهَا طَائِراً فِي الْجَنَّةِ يُسَبِّحُ وَ کَانَ أَجْرُ تَسْبِيحِهِ لَه‏. (ثواب الأعمال، ص12)

حضرت صادق علیه السلام فرمود: هرکس این تسبیح را بگوید:« سُبْحَانَ اللَّهِ وَ بِحَمْدِهِ، سُبْحَانَ اللَّهِ الْعَظِيمِ وَ بِحَمْدِهِ»، خداوند سی هزار کار حسنه برای او می نویسد، و سی هزار کار بد از پرونده اش پاک می کند، و مقامش را سی هزار مرتبه، بالاتر می برد، و پرنده ای در بهشت خلق می کند که تسبیخ خدا می کند و ثواب آن تسبیح برای وی منظور می شود.

عَنِ الرَّيَّانِ بْنِ شَبِيبٍ عَنِ الرِّضَا علیه السلام قَالَ‏: يَا ابْنَ شَبِيبٍ! إِنْ سَرَّکَ أَنْ تَسْکُنَ الْغُرَفَ الْمَبْنِيَّةَ فِي الْجَنَّةِ مَعَ النَّبِيِّ وَ آلِهِ صلوات الله علیهم، فَالْعَنْ‏ قَتَلَةَ الْحُسَيْن. (امالی صدوق، ص130)

حضرت رضا علیه السلام به ریّان ‌بن شبیب فرمود: ای پسر شبیب! اگر دوست داری که در غرفه‌های بهشتی با رسول خدا صلّی الله علیه و آله و خاندانش باشی، پس قتله حسین ‌بن علی علیه السلام را لعنت کن. (اللّهُمَّ العَن قَتَلَةَ الحُسَین علیه السلام)

عَنِ الرَّيَّانِ بْنِ شَبِيبٍ عَنِ الرِّضَا علیه السلام قَالَ‏: يَا ابْنَ شَبِيبٍ! إِنْ سَرَّکَ أَنْ تَکُونَ لَکَ مِنَ الثَّوَابِ مِثْلَ مَا لِمَنِ اسْتُشْهِدَ مَعَ الْحُسَيْنِ علیه السلام فَقُلْ مَتَى مَا ذَکَرْتَهُ‏: «يا لَيْتَنِي‏ کُنْتُ‏ مَعَهُمْ‏ فَأَفُوزَ فَوْزاً عَظِيما».(امالی صدوق، ص130)

حضرت رضا علیه السلام به ریّان ‌بن شبیب فرمود: ای پسر شبیب! اگر دوست داری پاداشی همچون پاداش کسانى داشته باشی که همراه حسين‌بن على علیه السلام شهيد شدند، هر گاه حسین‌بن علی علیه السلام را یاد کردی، بگو: «يا لَيْتَنِي کُنْتُ مَعَهُمْ فَأَفُوزَ فَوْزاً عَظِيماً»

عَنْ إِسْحَاقَ بْنِ يَعْقُوبَ قَالَ:‏ وَرَدَتْ فِي التَّوْقِيعِ بِخَطِّ مَوْلَانَا صَاحِبِ الزَّمَانِ علیه السلام:‏ وَ أَکْثِرُوا الدُّعَاءَ بِتَعْجِيلِ الْفَرَجِ فَإِنَ‏ ذَلِکَ‏ فَرَجُکُمْ. (کمال الدين، ج‏2، ص485)

اسحاق بن یعقوب گفت: در توقیعی که به خط مولای ما صاحب الزّمان علیه السلام برای من رسید، آمده است: برای تعجیل فرج، زیاد دعا کنید، زیرا این امر (یعنی دعای بر فرج)، فرج شماست.  (اللهُمَّ عَجِّل لِوَلِیِّکَ الفَرَجَ)

عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ سِنَانٍ قَالَ قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ الصَّادِقُ علیه السلام: مَنْ قَالَ کُلَّ يَوْمٍ خَمْساً وَ عِشْرِينَ مَرَّةً «اللَّهُمَّ اغْفِرْ لِلْمُؤْمِنِينَ وَ الْمُؤْمِنَاتِ وَ الْمُسْلِمِينَ وَ الْمُسْلِمَاتِ»، کَتَبَ اللَّهُ لَهُ بِعَدَدِ کُلِّ مُؤْمِنٍ مَضَى، وَ بِعَدَدِ کُلِّ مُؤْمِنٍ بَقِيَ إِلَى يَوْمِ الْقِيَامَةِ حَسَنَةً، وَ مَحَا عَنْهُ سَيِّئَةً، وَ رَفَعَ لَهُ دَرَجَة. (امالی صدوق، ص379)

حضرت صادق علیه السلام فرمود: هرکس هر روز 25 مرتبه بگوید:

«اللهُمَ‏ اغْفِرْ لِلْمُؤْمِنِينَ وَ الْمُؤْمِنَاتِ وَ الْمُسْلِمِينَ وَ الْمُسْلِمَاتِ»

خداوند به تعداد مؤمنینی که از دنیا رفته، و به تعداد مؤمنینی که تا روز قیامت می‌آیند، برای وی حسنه نوشته، از پرونده اعمالش سیّئه‌ای را پاک می‌کند، و مقامش را یک درجه بالاتر می‌برد.

عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ الصَّادِقِ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ آبَائِهِ علیهم السلام قَالَ: قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صلّی الله علیه و آله:‏ مَا مِنْ مُؤْمِنٍ أَوْ مُؤْمِنَةٍ مَضَى مِنْ أَوَّلِ الدَّهْرِ أَوْ هُوَ آتٍ إِلَى يَوْمِ الْقِيَامَةِ إِلَّا وَ هُمْ شُفَعَاءُ لِمَنْ يَقُولُ فِي دُعَائِهِ: «اللَّهُمَّ اغْفِرْ لِلْمُؤْمِنِينَ وَ الْمُؤْمِنَاتِ». وَ إِنَّ الْعَبْدَ لَيُؤْمَرُ بِهِ إِلَى النَّارِ يَوْمَ الْقِيَامَةِ فَيُسْحَبُ فَيَقُولُ الْمُؤْمِنُونَ وَ الْمُؤْمِنَاتُ: يَا رَبَّنَا! هَذَا الَّذِي کَانَ يَدْعُو لَنَا فَشَفِّعْنَا فِيهِ فَيُشَفِّعُهُمُ اللَّهُ فِيهِ فَيَنْجُو.(امالی صدوق، ص456)

حضرت صادق علیه السلام از پدران گرامی اش علیهم السلام از رسول خدا صلّی الله علیه و آله نقل می کنند که فرمود: مرد و زن مؤمنی از بدو روزگار تا روز قیامت نمی آید مگر آن که شفیع کسی خواهند بود که چنین دعا کند: «اللَّهُمَّ اغْفِرْ لِلْمُؤْمِنِينَ وَ الْمُؤْمِنَاتِ»

پس وقتی روز قيامت دستور داده می ‌شود آن بنده را به آتش برند، همه مردها و زن‌ های مؤمن خواهند گفت: پروردگارا! این فرد برای ما دعا می ‌کرد، شفاعت ما را در مورد او بپذیر. پس خداوند شفاعت آنها را می ‌پذیرد، و آن فرد نجات می ‌یابد.

مرحوم علامه حاج میرزا ابوالفضل طهرانی، در کتاب «شفاءالصدور فی شرح زیارۀ العاشور» می نویسد:

فاضل زاهد ورع، آخوند ملامحمدکاظم هزار جریبی که از تلامذه استاد اعظم آقای بهبهانی قدّس سرّه بوده، و خود از فضلای محدّثین و عرفای محصّلین است، در کتاب « جمع الفضائح لأرباب القبایح» از ابوحمزه ثمالی رضی الله عنه حدیث نقل می کند که وی از امام همام زین العابدین و سیدالساجدین علیه السلام روایت کرده که فرمود:

مَن لَعَنَ الجِبتَ وَ الطّاغُوتَ لَعنَۀً واحِدَۀً، کَتَبَ اللهُ لَهُ سَبعِینَ اَلفَ اَلفِ حَسَنَۀٍ، وَ مَحَی عَنهُ سَبعِینَ اَلفَ اَلفِ سَیّئَۀٍ، وَ رَفَعَ لَهُ سَبعِینَ اَلفَ اَلفِ دَرَجَۀٍ؛ وَ مَن أمسَی یَلعَنُهُما لَعنَۀً واحِدَۀً کَتَبَ لَهُ مِثلَ ذَلِکَ. قالَ اَبُوحَمزَۀ: فَمَضَی مَولانا عَلیُّ بنُ الحُسَین علیه السَّلام، فَدَخَلتُ عَلَی مَولینا اَبِی جَعفَر مُحَمَّدٍ الباقِر علیهِ السَّلام فَقُلتُ: یا مَولای، حَدیثٌ سَمِعتُهُ مِن اَبیکَ، فَقالَ: هاتِ یَا ثُمالِی! فَأعَدتُ عَلَیهِ الحَدیثَ، فَقالَ: نَعَم یا ثُمالی! أتُحِبُّ أن أزِیدَکَ؟ فَقُلتُ: بَلی یا مَولای، فَقالَ: مَن لَعَنَهُما لَعنَۀً واحِدَۀً فِی کُلّّ غَداۀٍ لَم یُکتَب عَلَیهِ ذَنبٌ فِی ذلِکَ الیَومِ حَتَّی یُمسِی، وَ مَن أمسَی وَ لَعَنَهُمَا لَم یُکتَب لَهُ ذَنبٌ فِی لَیلَۀٍ حَتَّی یُصبِحَ. قالَ اَبُوحَمزَۀ: فَمَضَی اَبُوجَعفَرٍ علیه السَّلام، فَدَخَلتُ عَلَی مَولینَا الصَّادِقُ علیهِ السَّلامُ فَقُلتُ: حَدیثٌ سَمِعتُهُ مِن أبیکَ وَ جَدَّک، فَقالَ: هاتِ یا اباحَمزَۀ، فَأعَدتُ عَلَیهِ الحَدیثَ، فَقالَ: حَقّاً یا اَباحَمزِۀ! ثُمَّ قالَ: وَ یَرفَعُ لَهُ اَلفَ اَلفِ دَرَجَۀٍ، ثُمَّ قالَ: إنَّ اللهَ واسِعٌ کَرِیمٌ.

امام سجّاد فرمود: هرکس جبت و طاغوت را در روزی یک دفعه لعنت کند (اللَّهُمَّ العَنِ الجِبتَ وَ الطّاغُوت)، خدای تعالی هفتاد هزار هزار حسنه برای او بنویسد، و هفتاد هزار هزار گناه از او محو می کند، و هفتاد هزار هزار درجه برای او بلند کند ؛ و هرکس شب یک دفعه آن دو را لعنت کند، همین ثواب در دیوانش نوشته شود. ابوحمزه گوید: چون علیّ بن الحسین علیه السلام درگذشت، بر مولای خود ابوجعفر امام محمّد باقر علیه السلام داخل شدم و گفتم: ای مولای من! حدیثی از پدر تو شنیدم فرمود: بگو، من حدیث را بازگو کردم، فرمود: چنین است ای ثمالی، دوست داری که من زیاده بر این بگویم؟ عرض کردم: بلی ای مولای من! فرمود: هر کس یک بار لعنت کند آن دو را در هر صبح، آن روز را بر او گناهی نوشته نشود تا شام کند، و هر که شب یک بار آن دو را لعنت نماید، آن شب بر او گناهی نوشته نشود تا صبح کند. ابوحمزه می گوید: چون باقر علوم النبیین درگذشت، به خدمت مولای خود صادق آل محمد صلّی الله علیه وآله شتافتم و گفتم: مولای من، حدیثی از پدرت و جدّت شنیده ام، فرمود: بیار ای ابوحمزه، من حدیث را خواندم، فرمود: حق است ای ابوحمزه. آنگاه فرمود: و بلند می شود برای او هزارهزار درجه (یعنی علاوه برآنچه ذکر شد) و خداوند، واسع العطا و کریم است.

منبع:‌ شفاءالصدور فی شرح زیارۀ العاشور، ج2، ص378-380؛ از کانال زیارت و دعا