(
امتیاز از
)
راه‌هاي جلوگيري از تسلط شيطان با توجه به حديث امام جعفر صادق (ع)
صدای شیعه: به نقل از پايگاه اطلاع‌رساني دفتر حفظ و نشر آثار حضرت آيت‌الله العظمي خامنه‌اي، رهبر معظم انقلاب امروز (يکشنبه 26 دي) در درس خارج فقه خود حديثي را از حضرت امام جعفر صادق (ع) درباره «راه‌هاي جلوگيري از تسلط شيطان» بيان و شرح فرمودند که از نظر مي‌گذرد:
«قَالَ الصَّادِقُ جَعْفَرُ بْنُ مُحَمَّدٍ ع مَنْ لَمْ يَکُنْ لَهُ وَاعِظٌ مِنْ قَلْبِهِ وَ زَاجِرٌ مِنْ نَفْسِهِ وَ لَمْ يَکُنْ لَهُ قَرِينٌ مُرْشِدٌ اسْتَمْکَنَ عَدُوَّهُ مِنْ عُنُقِه»
شافي، صفحه 652
في الفقيه، عن الصّادق (عليه‌السّلام) [حضرت امام جعفر صادق عليه‌السّلام فرمودند]: «من لم يکن له واعظ من قلبه و زاجر من نفسه و لم يکن له قرين مرشد استمکن عدوّه من عنقه». اولين چيزي که موجب مي‌شود که انسان بتواند در مقابل دشمنش ـ که مراد، شيطان است ـ ايستادگي کند و مانع بشود از تصرف دشمن و تسلط دشمن، [اين است که:] «واعظ من قلبه»؛ از قلب خود واعظي براي خود داشته باشد.
قلب متذکر بيدار، انسان را نصيحت مي‌کند، موعظه مي‌کند. يکي از بهترين وسائلِ اينکه انسان قلب را وادار کند به موعظه خود و فعال کند در موعظه خود، همين دعاهاست، دعاهاي مأثور ـ صحيفه سجاديه و ساير دعاها ـ و سحرخيزي؛ اينها دل انسان را به عنوان يک ناصح براي انسان قرار ميدهد. اول اين است: «واعظ من قلبه».
[دوم اينکه:] «و زاجر من نفسه»؛ از درونِ خود يک زجرکننده‌اي، منع‌کننده‌اي، هشداردهنده‌اي داشته باشد. اگر اين دو تا نبود، «و لم يکن له قرين مرشد»، يک دوستي، همراهي که او را ارشاد کند، به او کمک کند، راهنمائي کند، اين را هم نداشته باشد ـ که اين، سومي است ـ که اگر چنانچه از درون، انسان نتوانست خودش را هدايت کند و مهار نفسِ خودش را در دست بگيرد، [بايد] دوستي داشته باشد، همراهي داشته باشد، هميني که فرمودند: «من يذکّرکم اللَّه رؤيته»، که ديدار او شما را به ياد خدا بيندازد؛ اگر اين هم نبود، «استمکن عدوّه من عنقه»؛ خود را در مقابل دشمنِ خود مطيع کرده است؛ دشمنِ خود را مسلط کرده است بر خود و بر گردن خود، که سوار بشود. که [منظور از] دشمن، همان شيطان است. اينها لازم است. از درون خود، انسان، خود را نصيحت کند.
بهترين نصحيت کننده انسان، خود انسان است؛ چون از خودش انسان گله‌مند نمي‌شود. هر کسي انسان را نصيحت کند، اگر قدري لحن او تند باشد، انسان از او گله‌مند مي‌شود؛ اما خود انسان، خودش را نصيحت کند؛ دشنام بدهد به خودش، ملامت کند، سرزنش کند خودش را؛ اينها خيلي مؤثر است. موعظه کند، زجر کند. در کنار اينها، يا به جاي اينها اگر نبود، آن وقت دوست، رفيق، که دستگيري کند انسان را.
فارس
انتهای پیام