مبادا با دست خود زنجیر شیطان را باز کنید که خدا او را برشما مسلط کند

شیطان در حدّ وسوسه مأموریت دارد که پارس کند، آنکه آشناست به این پارس اعتنا نمی‏کند، راه را طی کرده و به مقصد می ‏رسد. امّا بیگانه بیراهه می ‏رود و به دام شیطان می‏ افتد. شیطان پارس را به گزیدن تبدیل می ‏کند و از آن به بعد می‏گزد. البته شیطان تحت ولایت خدای سبحان است؛ بدون اذن خدا کاری نمی ‏کند و در قیامت صریحاً می‏گوید: ﴿فلا تَلوُمُونی ولوموا أنفسکم ما أنا بمُصْرخکم وما أنتم بمُصْرخیّ﴾ امروز نه من به داد شما می‏رسم نه شما به داد من می‏رسید. من بر شما مسلط نبودم؛ فقط شما را دعوت کردم، خودتان آمدید. ﴿إنّ الله وعدکم وعْد الحق ووعدْتکم فأخْلفْتکم﴾ خدا وعده حق داد و من وعده فریب. وعدهحق را نپذیرفتید و وعدهآمیخته به فریب من را پذیرفتید؛ پس من سلطه ‏ای بر شما ندارم.
اگر کسی وعده الهی را عمدا پشت سر گذاشت و به دنبال فریب شیطان رفت، خدای سبحان به او مهلت می‏دهد. اگر از این مهلت استفاده نکرد، از آن به بعد شیطان را بر او مسلط می‏کند. لذا به عنوان کیفر فرمود: ﴿ألم تَرَ أنّا أرسلنا الشیاطین علی الکافرین تؤزّهم أزّاً﴾ ما شیطان ها را بر کفار مسلط کردیم تا سخت آنها را آزار دهند (و از سعادت ابد محرومشان سازند. در جای دیگر فرمود: ﴿إنّا جعلْنا الشیاطین أولیاء للّذین لا یؤمنون﴾ آنها که مؤمن نیستند، تحت ولایت شیطانند. و خدای سبحان شیطان را مانند کلب مُعلَّم (سگ دست‏ آموز) بر آنها مسلط کرد. این سگ تربیت شده در ماه مبارک رمضان بسته است. عملا ً کاری نکنید که باز شود. او فقط از دور پارس می‏کند، مبادا با دست خود زنجیرش را باز کنید؛ که خدای سبحان او را بر شما مسلط کند.