مفسر کبير، علاّمه طباطبايي و زیارت حضرت معصومه (س)

«علاّمه در مراتب عرفان و سير و سلوک معنوي، مراحلي را پيموده بودند. اهل ذکر و دعا و مناجات بودند، حتي گاهي در بين راه نيز نوافل را انجام مي دادند و نماز مستحبي مي خواندند.

نسبت به اهل بيت عليهم السلام توجّه و عنايت مخصوصي داشتند... مادامي که در قم بودند، هفته اي يک بار يا بيشتر به حرم حضرت معصومه عليها السلام مشرّف مي شدند. در ايام تابستان غالباً به زيارت حضرت رضا عليه السلام مي شتافتند.

شبها به حرم مطّهر مشرّف مي شدند و در بالاي سر مي نشستند و با حال خضوع، به زيارت و دعا مي پرداختند...».⁽⁴²⁾

آري، علاّمه طباطبايي با دل و جان، نسبت به اهل بيت عليهم السلام عشق مي ورزيد و در محبت و دوستي آنان سر از پا نمي شناخت. علاّمه نه تنها در تفسير، حکمت، فلسفه و عرفان سرآمد ديگران بود، بلکه در ولايت و حبّ آل رسول صلي الله عليه و آله نيز برتر و سرآمدتر از ديگران بود.

يکي از فضلا مي گفت: «به مرحوم شهيد مطهري عرض کردم: شما فوق العاده از علاّمه طباطبايي تجليل مي کنيد. تعبير «روحي فداه» را در مورد ايشان داريد. اين همه تجليل به خاطر چيست؟ آن مرحوم فرمود: من فيلسوف و عارف بسيار ديده ام و احترام مخصوص من به ايشان نه به خاطر اين است که ايشان يک فيلسوف است، بلکه احترام به اين جهت است که او عاشق و دلباخته اهل بيت عليهم السلام است.

علاّمه طباطبايي در ماه رمضان روزه خود را با بوسه بر ضريح مقدس حضرت معصومه عليها السلام افطار مي کرد. ابتدا پياده به حرم مطهر مشرف مي شد، ضريح مقدس را مي بوسيد، سپس به خانه مي رفت و غذا مي خورد. اين ويژگي او است که مرا به شدّت شيفته ايشان نموده است».⁽⁴³⁾