پاسخ استدلالى آیت الله العظمی روحانی به شبهه تحریف قرآن

صدای شیعه: با توجه به شبهاتی که در مورد تحریف قرآن کریم مطرح می باشد، حضرت آیت الله العظمی سید محمد صادق روحانی (مدظله العالی) به صورتی کاملا استدلالی به این شبه پاسخ داده اند که متن کامل آن در ادامه می خوانید :

باسمه جلت اسمائه
تحريف معانى مختلفى دارد: معناى اول: انتقال دادن شىء از جايگاهش و تغيير دادن و تبديل کردن آن به چيز ديگرى. در بين مسلمانان در مورد واقع شدن چنين تحريفى در قرآن اختلافى نيست بدين ترتيب که هر کس که قرآن را به دور از حقيقت خود قرآن و بر اساس رأى و نظر شخصى اش تغيير نمايد پس قرآن را تحريف نموده است. کارى که اهل بدعت و مذاهب انحرافى با تأويل آيات قرآن بر اساس رأى و نظر شخصى خود انجام مى دهند از اين قبيل است.
 
معناى دوم: اضافه يا کم کردن کلمه اى با حفظ همان قرآن نازل شده و تحريف به اين معنا در صدر اسلام اتفاق افتاده است ولى در زمان عثمان متوقف گرديد و قرآن منحصر شد به آنچه که تواتر آن از پيامبر (صلى الله عليه وآله) ثابت شد.
 
معناى سوم: تحريف از طريق اضافه يا کم کردن در آيه اى يا سوره اى با حفظ همان قرآن نازل شده که رفتار پيامبر آنگونه قرائت را تأييد کرده باشد; که شيعه، تحريف به اين معنا را نفى مى کند و گروهى از علماى اهل سنت بر اين اعتقادند که چنين تحريفى به وقوع پيوسته است و به عنوان مثال قائلند به اينکه بسم الله الرحمن الرحيم جزء قرآن نمى باشد.
 
معناى چهارم: تحريف از طريق اضافه کردن و اينکه قرآنى که در دست ماست بعضى از اجزاء آن جزء کلام نازل شده نمى باشد; و چنين تحريفى به اجماع تمام مسلمانان باطل است.
 
معناى پنجم: تحريف از طريق کم کردن به اين معنا که قرآنى که در دست ماست همه آن قرآن نازل شده نمى باشد و پاره اى از آن مفقود گرديده است. تحريف به اين معنا مورد اختلاف است و گروهى آن را پذيرفتند و گروهى آن را رد نموده اند. و اما علماى شيعه: اکثر آنها فرموده اند که اتفاق علما شيعه بر عدم وقوع تحريف به اين معنا در قرآن مى باشد.
 
به سخن رئيس محدثين شيخ صدوق دقت نماييد که عدم تحريف در قرآن را جزء اعتقادات مذهب اماميه به شمار آورده است و شيخ طوسى خودشان و علم الهدى همين را نقل نموده و مفسر مشهور طبرسى و فيض کاشانى و استاد بزرگوار سيد خوئى و بزرگان ديگر نيز چنين اعتقادى دارند و دلايل بسيارى براى آن آورده اند که ما به برخى از آنها اشاره مى کنيم:

1. آيه کريمه: (إنا نحن نزلنا الذکر و إنا له لحافظون) حجر آيه 9
 
2. (وإنه لکتاب عزيز لا يأتيه الباطل من بين يديه ولا من خلفه تنزيل من حکيم حميد) فصلت آيه 41
 
3. حديث ثقلين که پيامبر (صلى الله عليه وآله) پس از خودش براى امت به يادگار گذاشت و فرمود که اين دو جدايى ناپذيرند تا اينکه بر سر حوض کوثر به نزد من آيند و به امتش دستور داد به آن دو تمسک جويند که آن دو کتاب قرآن و عترت و اهل بيت پيامبر (صلى الله عليه وآله) مى باشند.
اين روايات از طريق شيعه و اهل سنت متواتر مى باشد و پرواضح است قائل شدن به تحريف مستلزم قول به عدم حجيت ظاهر قرآن مى باشد علاوه بر اين سفارش اهل بيت به تمسک به ظاهر قرآن را نيز مى بايست اضافه نمود بنابراين چاره اى نيست جز اعتقاد به عدم تحريف قرآن.
 
4. ملاحظه چگونگى جمع آورى قرآن و حفظ آن توسط حافظين و جمع آورندگان و نويسندگان به خصوص حضرت على (عليه السلام) به اينصورت که هر آيه اى که نازل مى گشت پيامبر گرامى (صلى الله عليه وآله) به نويسندگان دستور مى فرمود آن آيه را در جايگاه مخصوص به خودش درج نمايند و همين مسأله سبب مى شود که ما به عدم تحريف قرآن يقين پيدا کنيم. و اما روايات ضعيفى که تحريف در قرآن را مى رساند، راوى اکثر آنها احمد بن محمد السيارى که علماى رجال بر انحراف مذهب او اتفاق نظر دارند; و على بن احمد الکوفى که علماى رجال قائلند به دروغگويى و انحراف مذهبش. و اما بحث درباره باقى دلايل قائلين به تحريف احتياج به زمان بيشترى دارد و بهترين سخن را استاد بزرگوار سيد خوئى فرموده اند: موضوع تحريف قرآن موضوعى خرافه و بر اساس وهم و خيال مى باشد و تنها کسى که عقلش ضعيف است به آن قائل مى باشد يا کسى که درباره اين موضوع حق تأمل را به جا نياورده يا کسى که عشق مى ورزد به چنين مطلبى قائل باشد که عشق، انسان را کور و کر مى نمايد. وليکن انسان عاقل و با انصاف و متفکر در خرافه بودن و بطلان چنين مطلبى شک نمى کند.

 محمد صادق حسيني روحاني