وقتی موساد از مراجع کمک می‌خواهد

در باره این نامه، دو جنبه قابل تأمل است. یکی اصالت نامه و اینکه از کجا و توسط چه کسانی تهیه شده و چگونه به اطلاع امضاکنندگان رسیده. و دوم اینکه مطالب آن آیا مورد قبول امضاکنندگان بوده است؟

اینکه نامه مذکور چگونه و توسط چه فرد یا افرادی تهیه شده، مشخص نیست. برخلاف روال معمول در این گونه نامه ها و بیانیه ها که ابتدا یک فرد یا یک گروه معین اقدام کرده و دیگران را دعوت به تأیید محتوای نامه یا بیانیه می کنند، این نامه هیچ نشانی از تهیه کنندگان ندارد. از این رو، اصالت آن مخدوش است و بدین جهت این نامه یا بیانیه یا هر چه که نامیده شود، قابل اعتنا نیست، چون معلوم نیست از کجا در آمده. کسی چه می داند که این متن توسط دستگاه های اطلاعاتی بیگانه تهیه نشده باشد؟ یا توسط بدنامانی چون منافقین و امثال آنها که اتفاقاً در جریانات اخیر صدای احسنت گفتنشان به برخی طرف های درگیر در رویدادهای سیاسی بلند شد.

گذشته از این، در میان «صدها چهره سیاسی و فعال مدنی و روزنامه نگار»، برخی «چهره های جنسی» هم دیده می شوند! معلوم نیست آنها با چه انگیزه ای این نامه مثلاً جدی سیاسی را امضا کرده اند. یا شاید تنظیم کنندگان نامه یادشان رفته از «صنف» را هم در ردیف بقیه صنوف بیاورند.

اما جنبه دیگر قضیه، محتاج تأمل بیشتر است زیرا اسامی کسانی در ذیل این نامه آورده شده که بعید است با محتوای آن موافقت داشته باشند.

در این نامه، عبارات و ادعاهایی مطرح شده که بسیار سنگین، موهن، نادرست و چه بسا قابل پیگرد قانونی و تعقیب قضایی است. اینکه وضعیت امروز کشور «بی تردید بخشی از سیاه ترین برگ های تاریخ کشور است»، یا توصیف جناح پیروز انتخابات به کودتاگر و اساساً انتخابات در جمهوری اسلامی را کودتا خواندن، نفی دادگاه ها و بی ارزش دانستن اعترافات متهمین و... چیزی نیست که به راحتی بر زبان و قلم جاری شود و هر کسی زیر آن را امضا کند. از اینها گذشته، کدام مسلمان ایرانی و حتی غیرمسلمان ایرانی را می توان سراغ گرفت که داعیه دلسوزی برای مملکت و ملت داشته باشد ولی اینگونه بخش بزرگی از ملت و اراده ملی را نادیده گرفت و چنان سخن بگوید که مورد تحسین غدارترین دشمنان این ملت و کشور واقع شود؟

«کودتا» خواندن انتخاباتی که مورد تأیید رهبر نظام و مراجع نظارتی عالی کشور و اکثریت قاطع مردم بوده است، ناشی از دلسوزی است یا تلاشی برای تحریک افراد به ایجاد بحران؟ «بخش تمامیت خواه حاکمیت»، «خیزش مردم»، «کودتاگران علیه جمهوریت نظام»، «دادگاه نمایشی» و از این قبیل ادعاهای بی پایه و سخیف که 30 سال است دشمنان کینه ورز جمهوری اسلامی ایران شب و روز در بوق های تبلیغاتی خود می دمند، شایسته نیست که با امضای افرادی که همراه مردم در این جامعه زندگی و کار می کنند.

اما نکته ای که درخور تأمل جدی است، مجعول بودن بسیاری از امضاهای ذیل این نامه است. برخی از کسانی که نامشان به عنوان امضاکننده در این نامه آمده است، از این موضوع اظهار بی اطلاعی کرده اند و در صدد برآمده اند تا پیگیر ماجرا شده و دامن خود را از این ننگ پاک کنند. برخی دیگر هم اساساً از وجود چنین نامه ای بی خبر بوده اند و معلوم نیست چگونه نامشان جزو امضاکنندگان آمده! این موارد کم نیستند و همین موضوع مشکوک بودن این نامه را تشدید می کند.

به نظر می رسد تهیه کنندگان آن به دنبال ایجاد شکاف و بحران در جامعه و به‌خصوص کشاندن مرجعیت به این بازی هاي سخیف سیاسی هستند تا در مرحله بعد با پرداختن به اختلافات قومی و مذهبی بر آتش بحران بدمند. این بخشی از برنامه بلندمدت امریکا و اسرائیل برای بی ثبات کردن ایرن بوده است و بسیار به ذهن قریب است که نامه مذکور را عوامل آنان تهیه کرده باشند.

خوشبختانه تاکنون هیچ یک از مراجع محترم و چهره های سیاسی شناخته و موجه به این نامه موهن که آنان را «امر به اقدام عملی» علیه نظام می کند، توجهي نکرده و آن را بی ارزش تلقی کرده اند. مراجع عظام هوشیارتر از این هستند که فریب این بازیها را بخورند و رضايت بدهند که نام نیکشان در کنار بدنامانی همچون عفت ماهباز (فمینیست طرفدار همجنس‌گرایی زنان)، اکبر عطری (پادوی محافل اطلاعاتی امریکا) و آرش حافظی (فمینیست) بیاید؛ آن هم علیه نظام جمهوری اسلامی که از دل انقلاب اسلامی برآمده و برای برقراری و استحکام آن خون ها ریخته شده و در این روزگار تنها امید ذهن های بیدار و مردم به تنگ آمده از ستم زورمندان و غاصبان بین المللی است. اصلاً چرا این بدنامان زیر نامه ای را امضا کرده اند که با آیه شریفه قرآن آغاز می شود؟ و چرا از مراجع درخواست «اقدام عملی» کرده اند در حالی که کوچکترین اعتقادی به دین و مرجعیت ندارند؟

روزنامه نگاران و دلسوزان واقعی کشور و ملت است که اگر نام خود را ذیل این نامه مشاهده کرده اند با صراحت و علنیت تمام اعلام برائت کنند تا بازیچه دست بیگانگان قرار نگیرند.