حدود تقیه ائمه اطهار علیهم السلام در کلام آیت الله العظمی روحانی
سوال :
صدای شیعه: آيا اميرمؤمنان (عليه السلام) و ساير ائمه اطهار (عليهم السلام) در نمازهايشان به خلفا و ستمگران زمان خود اقتدا مى نمودند؟ و آيا اين عمل هميشگى بوده است يا موقت؟ زيرا در روايتى خواندم که خالد ابن وليد، ابوبکر و عمر قصد ترور حضرت على (عليه السلام) را داشتند و از مضمون روايت مشخص مى شود که حضرت (عليه السلام) در نماز خود به ابوبکر اقتدا فرموده بود، در عين حال روايت ديگرى در دست داريم که بيان مى دارد، حذيفه به منافقان اقتدا نمى نمود، چگونه است که حذيفه از اقامه نماز به امامت منافقان امتناع مى کند ولى اميرالمؤمنين (عليه السلام) امتناع نمى فرمايند؟
جواب حضرت آیت الله العظمی سید محمد صادق روحانی:
باسمه جلت اسمائه؛ از جمله آموزه هاى دينى، تقيه از روى هراس و بيم مى باشد که خداوند آن را جهت پايدارى دين خود به وسيله حفظ جان اهلش تشريع نموده است و از همين رو به آنان اجازه فرموده تا براى حفظ خون ها، جان ها، اموال و ناموس خود هنگام ضرورت بر خلاف آنچه در موقعيت هاى عادى موظف به انجامش هستند، عمل نمايند.
از جمله کارهايى که در فراگير نمودن دين خداوند متعال و بالا بردن موقعيت اسلام و مسلمانان دخالت دارد، تقيه مدارايى مى باشد.
منظور از اين نوع تقيه هم زيستى نيکو با اهل سنت است که شامل: نمازگزاردن همراه ايشان، عيادت از بيمارانشان، شرکت در مراسم ترحيم درگذشتگان و به طور کلى هر موردى مى شود که همبستگى اسلامى، پشتيبانى از دين خدا و بزرگداشت مقام اسلام و مسلمين در برابر کفار و مشرکين را به ارمغان مى آورد.
هر موردى که حاکى از برخورد نيکوى بعضى از معصومين (عليهم السلام) با سرکشان دوره خود باشد ـ البته در صورتى که ثابت شود ـ زاييده يکى از اين دو نوع تقيه مى باشد.
از آنجا که اين مسأله با توجه به جايگاه و شرايط افراد نسبت به هم تفاوت مى کند بنابراين امکان دارد که معصوم(عليه السلام) با عمل به تقيه، رفتارى را انجام دهد که انجام آن براى شخص ديگرى که ملزم به تقيه نيست جايز نباشد. (1)
-----------------------------------------------------------------------
1- البته در کتاب شريف احتجاج مرحوم طبرسى، ترجمه غفارى مازندرانى، ج1، ص342 آورده است: شيخ ابو جعفر القمى رضى اللّه عنه که از اعيان علماى شيعه اثنا عشريه است در کتاب بهجة المناهج و در بعض کتب ديگر از مصنفات خود نقل کرده که هرگز امير المؤمنين على عليه السّلام بيعت با ابابکر و عمر و عثمان نکرد و در عقب ايشان نماز نگزارد و چون آن جماعت وفات يافتند، آن حضرت به نماز جنايز ايشان حاضر نشد و اگر به ضرورت به جهت الزام خصم به مجلس ايشان مى رفت سلام نکرده و اظهار عداوت از آن جماعت مى نمود، بلکه طعن و لعن مى فرمود.
http://www.rohani.ir/istefta-1548.htm
انتهای پیام