زجری کشیده‌ام که مپرس
صدای شیعه: در سینمای بعد از انقلاب اسلامی کم نداشته‌ایم فیلم‌هایی را که به زبان طنز یا کاملاً جدی زندگی روحانیون را دستمایه تمام یا بخشی از درام خود کرده باشند؛ «زیر نور ماه»، «رسوایی»، «طلا و مس»، «فرشته‌ها با هم می‌آیند»، «مارمولک»، «کیمیا و خاک»، «لطفاً مزاحم نشوید»، «یه حبه قند»، «طبقه حساس» و «خیلی دور خیلی نزدیک» از آثار شناخته شده سینمای ایران هستند که مختصر یا کامل به زندگی روحانیون در جامعه پرداخته‌اند.
البته که نگاه به روحانیت در سینمای ایران عمدتاً از سوی کارگردانان یا تهیه کنندگانی صورت گرفته که در زمره چهره‌های تثبیت شده سینمای بعد از انقلاب اسلامی بوده‌اند و شاید برای همین است که نام سینماگرانی مانند آقایان منوچهر محمدی، کمال تبریزی و رضا میرکریمی را در صدر آمار کمّی کسانی می‌بینیم که به روحانیون پرداخته‌اند.
در کنار پرداخت سالیان سینما به مضمون روحانیت در سال‌های اخیر داشته‌ایم برخی از روحانیونی که شخصاً آستین بالا زده‌اند و وارد گود فیلمسازی شده‌اند بلکه بتوانند از منظری نزدیکتر نگاه روحانیون نسبت به موضوعات اجتماعی را از طریق این مدیوم نهادینه کنند.
برخورد روحانیون تعیین کننده ادامه ارتباط است
حجت الاسلام امید آقایی از جمله روحانیونی است که کوشیده به‌زعم خود وارد حیطه فیلمنامه‌نویسی و کارگردانی شود. آقایی البته که کوشیده با فیلم‌های کوتاه و نیمه بلند آغاز کند و بعد از 4 تجربه در این مسیر اولین فیلم بلندش با عنوان «آن روی سکه» را با مجوز ویدیویی تولید کرد.
البته،آن طور که آقایی گفته، بودجه تولید این فیلم را خودش شخصاً تأمین کرده و همین مسأله او را دچار مشکلات فراوانی کرده است با این حال وی از ادامه راه منصرف نشده و قصد دارد به زودی نخستین فیلم سینمایی‌اش را هم بسازد.
آقایی در پاسخ به این پرسش که آیا حضورش در این مدیوم با واکنش‌های انتقادی کسانی مواجه نشده که دچار زاویه با روحانیون هستند،گفت: به هر حال هستند برخی که گارد می‌گیرند اما مهم نوع برخورد روحانیون است. برخورد ما اگر مناسب باشد قطعاً احترام برانگیز است. ما امام موسی صدر را به عنوان یک روحانی می‌شناسیم اما این روحانی چنان سلوکی داشت که حتی در لبنان احترام برانگیز بود و ایشان را ستایش می‌کردند.
وی ادامه داد: همواره میان روحانیون و افراد عادی به خصوص وقتی در پروسه‌ای مانند تولید کار هنری قرار می‌گیرند، یک حائل وجود دارد ولی برخورد اول روحانی است که تکلیف را مشخص می‌کند.
شخصاً طوری رفتار می‌کنم که از همان برخوردهای ابتدایی نوعی رفاقت صمیمانه با عوامل پروژه پیش بیاید تا بتوانم از کمک‌های آنها در تمام طول کار بهره‌مند باشم.
آقایی در پاسخ به این پرسش که آیا شده است در یکی از پروژه‌هایش با بازیگری برخورد کند که ابتدابه ساکن پیشنهاد کار به او بدهد اما به‌خاطر اینکه کارگردان کار یک روحانی است به او جواب منفی دهد، بیان داشت: اصلاً با چنین واکنشی مواجه نشده‌ام.
مسو ولان ارشاد گفتند باید بدون لباس روحانیت فیلم بسازی اما...
حجت الاسلام آقایی در پاسخ به این پرسش که آیا با روندی که در فیلمسازی پشت سر گذاشته است روحانیون دیگر را هم دعوت می‌کند به فعالیت در این مسیر اظهار داشت: موضوع آن است که هنوز تکلیف خودم هم مشخص نیست و اینکه می‌خواهم این مسیر را ادامه بدهم یا نه. باید فیلم سینمایی‌ام را بسازم و بعد در این باره ابراز نظر کنم. از آن طرف برخلاف تصور عامه حضور یک روحانی در این مسیر ابداً با حمایت ارگان‌های متولی فرهنگ مواجه نمی‌شود. یادم نمی‌رود وقتی خودم می‌خواستم مجوز ساخت نخستین فیلم ویدیویی‌ام را بگیرم مسوولان ارشاد علناً به من گفتند باید پشت صحنه بدون لباس روحانیت باشی ولی من زیربار نرفتم. از آن طرف دو ماه درگیر دریافت پروانه ساخت بودم و مرتب این ایراد را به من می‌گرفتند که چرا فیملنامه‌ات رگه‌های تخیلی دارد؟ جالب است که ژانر فانتزی و زیرژانرهای آن در سینمای دنیا کاملاً شناخته شده است اما در مورد من ایراد گرفتند چرا می‌خواهی در این ژانر کار کنی؟
زجری کشیده‌ام که مپرس...
حجت الاسلام امید آقایی با اشاره به مشکلات پیش‌رویش در مسیر فیلمسازی گفت: فکر می‌کردیم به ما کمک کنند اما کاملاً برعکس شد. زجری که من در این مسیر کشیدم هیچ شخصی نکشیده است. شاید این نگاه مسبوق به سابقه باشد اما به نظرم هر فرد را باید با کارنامه خودش سنجید. وی خاطرنشان ساخت: فکر می‌کنم باید فضا را باز کرد تا انسان‌های مختلف با دیدگاه‌های مختلف وارد حیطه‌های هنری شوند تا بتوانند برخی از سوژه‌های مغفول مانده را به تصویر درآورند. پیش داوری درباره این محصولات به صرف حضور یک قشر خاص در حیطه کارگردانی ابداً زیبنده هنر نیست؛ قضاوت درباره کیفیت محصول را باید به مخاطب واگذار کرد.
منبع: صبح نو
انتهای پیام