(
امتیاز از
)
شفاعت ما به کسي که نماز را کوچک بشمارد نمي‌رسد
صدای شیعه: امام صادق عليه‌السلام در لحظه شهادتشان وصايايي در زمينه امامت، در زمينه مسائل خانوادگي و بخشي نيز در مورد عامه داشته‌اند.
امام صادق عليه‌السلام به فرزندان خود گفت: فَلا تَمُوتُنَّ اِلاُّ وَ اَنتُم مُسلِموُن يعني نميريد مگر اينکه مسلمان از دنيا برويد و در جايي ديگر به کسان و خويشان خود فرمود: اِنَّ شَفاعَتَنَا لاتَنالُ مَستَخِفّاَ بِالصَّلاةِ يعني شفاعت ما به کسي که نماز را کوچک بشمارد نمي‌رسد.
ايشان به خانواده خود وصيت کرد که پس از شهادتم تا چند سال در موسم حج در مني براي او مراسم عزاداري برپا کنند و دستور داد براي خويشاوندانش هديه‌اي بفرستند و حتي در روايات آمده است که براي حسن افطس هفتاد دينار بفرستند در صورتيکه «حسن افطس» کسي بود که با خنجرش به امام حمله کرده بود و گفته بود مي‌خواستم آيه‌اي را که در قرآن در مورد صله رحم آمده است، اجرا کرده باشم.
امام صادق عليه‌السلام در آخرين لحظات حيات خود که شهادتشان را نزديک مي‌ديدند، دستور دادند که تمام خانواده و خويشان نزديکشان بر سر بالينش جمع شوند و پس از آنکه همه آنان در کنار امام حاضر شدند، حضرت چشم باز کردند و به صورت تک تک آنها نگاه کردند و فرمودند: «انّ شفاعتنا لاتنال مستخفاٌ بالصلوة» که اين وصيت امام، به دليل آن است که در آئين اسلام، نماز جايگاه بسيار مهمي دارد، بطوريکه امام در آخرين لحظه‌هاي زندگيشان از ميان هزاران مسئله، فقط نماز را سفارش مي‌کنند و اين فقط بخاطر اين است که امام صادق عليه‌السلام هادي امت و پاسدار دين است و نماز در اين ديدگاه از اهميت فراواني برخوردار است.
امام صادق عليه‌السلام بدين وسيله خواستند بيان کنند که خويشاوندي با پيامبر (ص) اگر توأم با انجام فرائض و تکاليف ديني نباشد، سودي براي آنان نخواهد داشت.
«ام حميده»؛ مادر امام موسي کاظم و همسر امام صادق عليهماالسلام از اين رفتار امام شگفت زده شده بود که چگونه امام به هنگام شهادت از اين فريضه بسيار بزرگ غفلت نداشته و هر گاه اين رفتار امام را به ياد مي‌آورد، مي‌گريست.
سالمه کنيز و خدمتکار امام صادق عليه‌السلام از حضرت پرسيد: چگونه به مردي که با دشنه و خنجر به شما حمله کرده و قصد قتل شما را داشته، چنين هزينه‌اي را عطا مي‌کنيد؟ امام در جواب او فرمودند: براي اينکه مي‌خواهم مشمول اين آيه قرآن باشم که فرمود: «وَالَّذينَ يَصِلُونَ مااَمُرَاللهُ بِهِ يُوصَلَ وَ يَخَشونَ رَبَّهُم وَيَخافُونَ سُوءِ الحِسابِ» يعني کسانيکه فرمان خدا را در مورد صله رحم و د‌ل‌جوئي ازخويشاوندان اجرا مي‌کنند و ازخدايشان مي‌ترسند و از محاسبه روز فيامت بيمناکند و بعد فرمودند: اي سالمه! خداوند بهشت را آفريد و بوي آن را بسيار خوش و مطبوع گردانيد که از فاصله‌اي به مسافت دو هزار ساله به مشام مي‌رسد، اما عاق پدر و مادر و کسي که قطع رحم کرده است، بوي آن را احساس نمي‌کند.
اين وصيت امام نيز بيانگر اهميت صله رحم است و رفتار خود امام نيز به شکلي بوده است که با ارحامش پيوند داشته و حتي با آنان که با او قطع رحم کرده‌اند و براي کشتن ايشان به طرف او حمله کرده بودند به طريق نيکو رفتار کند و هزينه‌اي بعنوان صله براي آنان فرستاد، و براستيکه اين روش از اخلاق انبياء و اولياء عليهم‌السلام است.
فارس
انتهای پیام