آشنایی با عزاداری میلیونی دسته طویریج در کربلا ;(گزارش تصویری)
اختصاصی صدای شیعه: عزاداران حسینی تمام خیابان های شهر را با صحنه های آشنای هر سال پر کرده بودند؛ آنها از منطقه قنطرة‌الاسلام در سه کیلومتری شرقی مسیر کربلا-هندیه حرکت خود را آغاز و با عبور از مناطق «باب طویریج» و «خیابان الجمهوریه» به صحن شریف حسینی رسیدند. دسته های عزاداری پس از آن به سوی صحن شریف عباسی حرکت کرده و از آنجا با رفتن به سوی خیمه‌گاه های حسینی راه‌پیمایی خود را به انجام رساندند.
جمعیت عزادار با صدایی که نشان از ولایت آنها نسبت به صاحب عزا داشت یکصدا فریاد وحدت ملی و مردمی عراق را سر می‌دادند و از خداوند خواستند تا عراق را از هرگونه بدی و اهالی این کشور را از کید توطئه‌گران حفظ نماید. آنها این عمل را در یادآوردِ شهادت امام حسین علیه السلام انجام دادند؛ واقعه ای که یک ساعت بعد از نماز ظهر روز دهم محرم الحرام سال 61 هجری اتفاق افتاد.
به گزارش سایت خبری نون ، یکی از شرکت کنندگان در این مراسم گفت: این دویدن ماراتون ولایی نشان دهنده وحدت ما به عنوان ملت عراق است؛ وی افزود شرکت کنندگان در این هروله، از همه قشرها، تفکرات و گرایش های فکری و سیاسی هستند که همه آنها را یک چیز و آن هم عشق امام حسین علیه السلام -این انقلابی بزرگ- در اینجا گرد آورده است.»
یکی از مسئولان عتبه مقدسه تعداد افراد این مراسم را نزدیک به سه میلیون نفر برآورد کرد و افزود: «زائران با تجمع و ازدحام بی وقفه و در مدت دو ساعت و نیم در حال ورود به حرم حسینی بودند.
وی این هروله ولایتمدار را نشان از افزایش دغدغه مردم برای حضور در مراسم امسال عنوان و دلیل آن را که مبارزه با ترور و تروریست است، سرنوشت ساز توصیف نمود.»
این دو ماراتون، هروله طویریج نامیده شده است و دلیل این نامگذاری آن است که پایه‌گذاران این مراسم از شهر هندیه (طویریج) بوده‌اند و پس از آنان، همه در این مراسم شرکت کردند. یکی دیگر از دلایلی که این مراسم را طویریج می خوانند این است که تجمع عزاداران از آنجا شروع می شود. همچنین می گویند چون اکثر عزادارانی که از مناطق مرکزی و جنوب عراق می آیند از هندیه می گذرند و آنجا سابقا طویریج نام داشت به این مراسم طویریج می گویند. ریشه این نامگذاری از تصغیر کلمه (طریق یا طریج) است. این منطقه از بخش مرکزی کربلای معلی 22 کیلومتر شرقی فاصله دارد و رابط میان استانداری ها ی جنوب و مرکز و شهر کربلای معلی به شمار می آید. زیرا زائران از همه مناطق عراق و حتی کربلا، در منطقه قنطرة الاسلام -که در پیش اشاره شد- گرد آمده و مستقر می شوند، سپس نماز ظهر را می خوانند و بعد از نماز، هروله کنان به طرف قبر امام حسین می شتابند تا هنگامه شهید شدن امام حسین علیه السلام را زنده کنند، هنگامه ای را که یک ساعت پس از اذان ظهر، امام حسین در میدان جنگ تنها باقی ماند و فریاد زد: «هل من ناصر ینصرنی».
این عزاداران آن لحظه را تصور می کنند و در حالی که می دوند، پیش می آیند و یکصدا فریاد می زنند: «لبیک یا حسین»، «لبیک یا داعی الله»، «اگر ما آن زمان نبودیم تا هنگام استغاثه ات تو را یاری کنیم اکنون یاری کنندگان تواییم» و شعارهای متعدد خود را ادامه می دهند. مهم‌ترین این شعارها و بیشترین آنها فریاد «واحسین» است که این فریاد تعبیری از کلام خواهر امام حسین زینب بنت علی بن ابیطالب علیها سلام پس از شهادت امام حسین است که در روز طف آن را به کار برد.»
انتهای پیام