(
امتیاز از
)
خبر مربوط به آمار ازدواج و طلاق در سال 89 از بحراني عميق حکايت مي‌کند
صدای شیعه: در ميان خبرهاي سياسي و اقتصادي فراواني که اين روزها نقل محافل است، از اختلاف مجلس و دولت گرفته تا بحث ادغام وزارتخانه‌ها، و از سقوط آزاد بورس تهران گرفته تا بحث نرخ رشد و چگونگي اعلام آن، و از بحث دعواهاي سياسي مختلف گرفته تا موضوع جريان انحرافي جديدي که همه از آن و خطرش سخن مي‌گويند و... غيره و غيره،... يک خبر آرام و کوتاه و گم در گوشه‌اي از روزنامه‌ها خيلي زود آمد و خيلي زود هم رفت.
خبري کوتاه که از بحراني عميق حکايت مي‌کرد، خبر مربوط به آمار ازدواج و طلاق در سال 89 بود. درحالي‌که جمعيت ايران در اين سال بيش از يک ميليون نفر افزايش داشت، و درحالي‌که همه آمارهاي حياتي ثبت احوال از رشد حکايت مي‌کرد، رشد ازدواج در کشور کمتر از يک درصد اعلام شد درحالي‌که رشد طلاق بالاي 9 درصد بود. يعني از هر 6 ازدواج يک مورد منجر به طلاق شده است و اين آمار در شهرهاي بزرگ و از جمله در تهران از هر چهار ازدواج نزديک به يک مورد طلاق بوده است.
نسبت ازدواج به طلاق نيز که در فاصله سالهاي 81 تا 83 از 4/10 تنها به 6/10 رسيده بود، به يکباره در طول سالهاي اخير از مرز 5/14 درصد هم گذشت. حال به درصد سني طلاق نگاه کنيد:
نزديک به نيمي از جدايي‌ها، بين زنان و مردان کمتر از 29 سال اتفاق افتاده است در اين ميان مدت ازدواج و يا عمر ازدواج هم از خبرهاي خوبي حکايت نمي‌کند.
نزديک به 5/14درصد طلاق‌ها در همان سال اول ازدواج، نزديک به 13 درصد طلاق‌ها در سال دوم و نزديک به 10 درصد طلاق‌ها هم در سومين سال ازدواج اتفاق افتاده و در مجموع عمر ازدواج نزديک به 40 درصد از آنها که کارشان به جدايي کشيده، کمتر از 3 سال بوده است.
تنها در سال گذشته بيش از 137 هزار طلاق اتفاق افتاده و در اين ميان به همين ميزان زناني که اکثر آنها در سن جواني بوده‌اند، مطّلقه شده‌اند. البته ممکن است عده‌اي بگويند که آمار طلاق در کشور در مقايسه با بسياري از کشورهاي جهان هنوز آمار نگران‌کننده‌اي به حساب نمي‌آيد. چرا که مثلاً در جامعه‌اي مثل آمريکا با جمعيتي حدود چهار برابر ايران، بيش از يک ميليون جدايي در سال اتفاق مي‌افتد اما همه ما تفاوت‌هاي بارز فرهنگي و مذهبي ايران و آمريکا را مي‌دانيم و از آن مهمتر ارزش‌هاي حاکم بر دو جامعه مورد مقايسه را به‌خوبي مي‌شناسيم و ناگفته پيداست که اگر رشد آمار طلاق در جامعه‌اي چون آمريکا، چندان نگران‌کننده به نظر نرسد، در جامعه‌اي چون ايران حتي همين ميزان طلاق (که کم هم نيست) و مهمتر از آن افزايش نگران‌کننده آمار طلاق مي‌تواند چه تبعات ناخوشايندي به بار آورد.
در رابطه با آسيب‌شناسي مسأله، عده‌اي صرفاً مشکلات اقتصادي، عده‌اي هم اعتياد و عده‌اي ديگر هم عدم شناخت زوجين از يکديگر را علت‌هاي اصلي طلاق ذکر مي‌کنند، علل مختلف و متنوع ديگري هم توسط عده‌اي در رابطه با علت افزايش آمار طلاق مطرح شده حتي تماشاي شبکه‌هاي ماهواره‌اي و فيلم‌هاي به اصطلاح خانوادگي آن طرف آبي هم از جمله عوامل بالا رفتن ميل به جدايي عنوان شده است اما اينکه در سالهاي اخير نسبت طلاق به ازدواج مي‌رود تا به مرز 15 درصد هم برسد و در شهرهاي بزرگ به 25 درصد هم نزديک شده است، آنقدر مهم و حياتي هست که از ديد جامعه‌شناختي و جامعه‌شناسي هم بدان توجه کرد.
يکي از مهم‌ترين عواملي که کمتر مورد توجه قرار مي‌گيرد آرامش و احساس رضايت و اخلاق است. به اعتقاد نگارنده توجه به اين مهم، هم توسط عالمان ديني و کارشناسان و صاحب‌نظران اين حوزه و هم توسط متوليان و مسئولان امور فرهنگي و نيز سياسي و اقتصادي بايد کاملاً مورد توجه قرار گيرد. قاعدتاً در فضايي که سرشار از تنش‌هاي سياسي و نوسانات اقتصادي و بداخلاقي‌هاي متنوع و متکثر رسانه‌اي و فرهنگي است نمي‌توان انتظار داشت که محيط خانواده و زناشويي هم آرام و قابل تحمل و سرشار از صبر و تحمل و مدارا و گذشت باشد.
قاعدتاً اگر فضاي جامعه، اخلاقي، آرام، پر از معنويت و صبر و مدارا و گذشت و آغشته به مهر و مهرباني و صداقت باشد و اگر دغدغه آينده آرامش امروز را از همه نگيرد قدر مسلم فضاي خانه و خانواده هم از پرخاش و تنش و خشونت و برخورد آسيب کمتري مي‌بيند. ممکن است عده‌اي بر بنده خرده بگيرند که چرا در آسيب‌شناسي مساله به بيراهه رفته‌ام و به عوامل اصلي که بيشتر در برابر چشم است نپرداخته‌ام. مشکلات اقتصادي، اعتياد، افزايش توقعات از يکديگر،عدم تفاهم و ... همه و همه مسائل عمده‌اي هستند که باعث جدايي مي‌شوند اما ريشه اين قبيل ناهنجاري‌ها و مشکلات ظاهري و پيش چشم در عدم تفاهم چيست؟ اين معضلات خود ريشه در چه دارند؟ ريشه در کمرنگ شدن معنويت و اخلاق و آرامش و مدارا و قدرت تحمل يکديگر ندارند؟ آيا اگر فضاي فرهنگي، سياسي، اقتصادي و اجتماعي، آماده و مناسب و مهيا و آرام و کم نوسان و بي‌تنش و بي‌دغدغه و مهرآلود و صادق و خداجو و خدا ترس و با گذشت و بالاخره اخلاق مدار باشد، در آرامش محيط خانواده موثر نيست؟ به اين نکته بيشتر بينديشيم!
تیتر آنلاین
انتهای پیام