معماری اسلامی تعريف جامعی از حريم و حجاب دارد; فاصله طراحی‌‌های جديد با معماری اصيل
صدای شیعه: هرنگ مجيدی، فارغ‌التحصيل معماری و مدرس دانشگاه سوره، در گفت‌وگو با خبرگزاری قرآنی ايران(ايکنا) گفت: معماری يک نوع رفتار صنعتی است. قرار است انسان در محل اجرای معماری زندگی کند، عبادت کند و آرامش داشته باشد و در اين آرامش به درونيات خود پی ببرد و به خدای خود نزديک شود.
وی افزود: معماری کنونی تهران مناسب و هم‌طراز با فرهنگ اسلامی نيست. با توجه به اينکه اسلام دين رحمت، صلح و آشتی و دوست داشتن است، معماری اسلامی بايد تعريف اين موضوع را در خود داشته باشد؛ يعنی مضامين اخلاقی بايد در معماری تعريف شود. فرهنگ اسلامی به روابط عاطفی اهميت می‌دهد و اين بايد به وسيله معماری در ميان مردم جريان پيدا کند.
مجيدی يادآور شد: معماری کنونی تنها به ايجاد يک سرپناه پرداخته است و بيشتر به جنبه سوداگرانه آن اهميت داده شده و ايدئولوژی اسلامی طراح يا معمار و نگاه معناگرای مصرف کننده در آن لحاظ نشده است.
وی تأکيد کرد: در معماری ايرانی ـ اسلامی به مضامينی چون حريم، حجاب، نور، آب و ... اهميت زيادی داده شده است و هنگامی که در کشورهای ديگر با قوس ايرانی برخورد می‌کنند، آن را معماری اسلامی می‌خوانند.
اين مدرس دانشگاه گفت: در تاريخ آمده که در ساخت اولين مسجد اسلام از چند تنه درخت و حصير استفاده شده است. هنگامی که اسلام به ايران وارد می‌شود، معماران مسلمان ايرانی از گنبد که تا آن زمان در ساخت کاخ‌های بزرگ پادشاهان استفاده می‌شد برای ساخت مساجد استفاده کردند.
مجيدی در ادامه عنوان کرد: همچنين ميل‌های راهنما که در گذشته بر سر آن‌ها آتش روشن می‌کردند تا راهنمای کاروان‌ها در جاده‌ها باشد را در کنار گنبدهای مساجد قرار دادند تا مساجد محلی برای راهنمايی گمشدگان باشد.
اين مدرس دانشگاه افزود: هم‌اکنون در شهرهای جديد مناره‌ها، که ما داعيه اسلامی بودنشان را داريم، در ميان برج‌های سر به فلک کشيده گم شده‌اند و هنگام ورود به شهر، اسلامی بودن آن شهر تشخيص داده نمی‌شود.
وی با نقد معماری کنونی گفت: در زندگی شهری آپارتمان‌های مشرف به يکديگر موجبات رعايت نشدن حريم و حجاب در جامعه را سبب شدند و بسياری از معضلات اجتماعی نشئت‌گرفته از همسايگی‌های تعريف نشده در بافت شهری است.
مجيدی در پايان خاطرنشان کرد: آپارتمان‌های مشرف به هم راه‌حلی بی‌‌اصل و ريشه تنها برای رفع مشکل مسکن با شرايط کمبود فضاست و نمی‌توان معماری اسلامی را در آن تعريف کرد. اين سبک معماری معضل‌خيز است و سرمنشأ مشکلات اجتماعی بسياری خواهد بود و نه تنها معماری اسلامی آپارتمان‌های مشرف به يکديگر را تائيد نمی‌کند، بلکه اين سبک معماری مورد تائيد معماری ايرانی نيز نيست.
انتهای پیام