حسنی مبارک و نزدیکترین افراد به امام علی (ع)

صدای شیعه: حضور شیعیان در مصر، به اندازه حضور اسلام در آن قدمت دارد. در گذشته های دور، این کشور صاحب یکی از تمدن های باشکوه بود که قرنهای بعد، بر اثر ستم فرعون ها آن تمدن نابود شد. بعد از فتح مصر توسط مسلمانان، این کشور مرکز فرهنگ و علوم اسلامی شد. اوج شکوفایی این مرحله، از زمان حکومت فاطمیان آغاز گشت. حکومتی شیعی که برای چند قرن عدالت و شکوفایی و پیشرفت را برای مصر به ارمغان آورد. یکی از هدیه های دولت فاطمی به مصر امروز، دانشگاهی بود که به عنوان بزرگترین دانشگاه جهان اسلام شناخته می شود. دانشگاه الازهر در زمان دولت فاطمی تأسیس شد و تاکنون به فعالیت خود ادامه داده است و هم اکنون بیش از 130 هزار دانشجو دارد و در مدارس الازهر ده ها هزار دانش آموز تحصیل می کنند. جالب است بدانید نام این دانشگاه به مناسبت یادبود دختر رسول خدا، فاطمه زهرا(س) به ازهر یا الازهر نامیده شده است.
درباره ویژگی های مصریان، می توان گفت آنان نزدیکترین افراد، به اهل بیت(ع) و شیعه اند. شخصیتی به نام محمد حسنین هیکل، از روزنامه نگاران معروف و مشاور عبدالناصر می گفت: «شما شیعیان به خاطر محبتی که به اهل بیت(ع) دارید، اسم حسن و حسین را بر اولاد خود می گذارید، ما هم همین طور هستیم، اما ما هر دو اسم را یکجا برای بچه هایمان انتخاب میکنیم، حسنین.» جمله ای جالب، از امام علی (ع)، درباره اهل مصر در نهج البلاغه در عهد نامه محمد بن ابوبکر هست که می فرماید: «تو را برای فرمانروایی به جایی می فرستم که نزدیکترین افراد به من هستند، آنان اهل مصرند.»
اما در روی دیگر سکه مصر از جمله کشورهای اسلامی است که حساسیت شدیدی روی جمعیت شیعه آن است. 10 درصد مجموع جمعیت مصر مسیحان قبطی و 90 درصد باقی مانده مسلمان می باشند. در این بین 1 تا 2 درصد جمعیت 90 درصدی مسمانان مصر، شیعه مذهب هستند. آمار شیعیان مصر همواره در هاله ای از ابهام بوده است. تا جایی که آمار اعلام شده توسط نهادهای مختلف در تناقض بوده است و بعضاً تفاوت آمار فاحش است. تا جایی که آمار اعلام شده توسط دولت مبارک به مراتب 15 بار کمتر از آمار واقعی است! دولت مبارک جمعیت شیعیان مصر را صد هزار نفر برآورد می کرد. اما شورای حقوق بشر سازمان ملل آمار را بالغ بر هفتصد هزار نفر برآورد می کند. و یا مرکز مطالعات ابن خلدون تعداد شیعیان این کشور را بالغ بر یک میلیون می داند. محمد الدرینی، یکی از رهبران برجسته شیعیان مصر، این رقم را بین یک و نیم تا دو میلیون برآورد می کند. به عقیده وی، شیعیان مصر به دلایل امنیتی ـ سیاسی غالباً تقیه و هویت واقعی خود را کتمان می کنند.
در دوران حکومت «حسني مبارک»، شيعيان مصر تحت شديد ترين محدوديت ها مي زيستند. مصر سال ها تحت حکومت فاطميون شيعي مذهب قرار داشته است، به همين خاطر  مصري ها نسبت به تشيع با تساهل و رواداري مي نگرند. آنها در قياس با اهل تسنن عربستان، به مراتب براي اهل بيت عليهم السلام و امامان شيعه احترام بيشتري قائلند تا جايي که سلفي هاي مصر نگران هستند که مذهب تشيع به آساني در بين اهل تسنن مصر گسترش يابد.
از چشم انداز رژيم حسني مبارک، شيعيان در سراسر خاورميانه بعنوان ابزارهاي نفوذ استراتژيک جمهوري اسلامي ايران براي تاثير گذاري در دنياي تحت سلطه پادشاهي هاي سني محسوب مي شدند. رژيم مبارک باور داشت که جمهوري اسلامي ايران براي افزايش توان بازدارندگي اش در برابر ايالات متحده در سطح بين المللي، گسترش نفوذ در سطح منطقه خاورميانه را در دستور کار قرار داده است و در اين راه جهت افزايش نفوذش در منطقه از شيعيان حمايت مي نمايد.
سياست خارجي «حسني مبارک» که انعکاسي از سياست هاي ايالات متحده در منطقه بود با سوءظن به شيعيان مي نگريست. رژيم «حسني مبارک» به بهانه نارواي پيوند شيعيان با چمهوري اسلامي ايران؛ آنها را بعنوان يک عامل بي ثباتي مورد سخت ترين فشارها قرار داده بود. محدوديت هاي آموزشي و فرهنگي، زندان و شکنجه و اتهامات ناروا جزوي از زندگي شيعيان مصر در دور حسني مبارک بود. در دوره وي صدها تن از شيعيان مصر زنداني و شکنجه شدند. نسخه هايي که از اسناد بازجويي شيعيان تحت سرويس هاي امنيتي رژيم مبارک افشاء شده است نشان مي دهد که شيعيان در زندان هاي «حسني مبارک» به خاطر اعتقاداتشان به کفر گويي متهم مي شده اند.
اين در حاليست که الازهر به عنوان بزرگ ترين مرکز مذهبي –آموزشي جهان اهل تسنن، تشيع را بعنوان يک مذهب صحيح شناسايي کرده بود. در واقع بر خلاف رواداري اهل تسنن مصر؛ رژيم مبارک نگاهي شديدا امنيتي يه شيعيان داشت. پس از صلح ننگين سادات با رژيم غاصب؛ مصر خاورميانه را ترک کرد و تلاش براي هژموني بر دنياي عرب و رهبري دنياي عرب در برابر رژيم غاصب را کنار گذاشت و آزادي عملش در حوزه سياست خارجي محدود شد اين امر به خاطر بحران مشروعيت رژيم مصر و همچنين وابستگي اش به کمک هاي ايالات متحده بود.