محبت فاطمه(س) واجبی است که نمی‌‌توان قصور در آن را جبران کرد

وی ادامه داد: با نگاه به زندگی اين دو بزرگوار می‌بينيم نحوه برخورد اميرالمومنين(ع) با حضرت زهرا(س) برخوردی فراتر از برخورد شوهر با همسر و برخوردی در حد يک بانوی آسمانی و نمونه اعلای اخلاق، معارف و شخصيتی است که در اوج مقامات معنوی قرار دارد و تا آخرين لحظات زندگی حضرت فاطمه(س) و پس از آن نيز اين نگاه مشهود است.

رئيس بنياد بين‌المللی نهج‌البلاغه در پاسخ به اين سؤال که با توجه به اينکه حضرت رسول اکرم(ص) در قبال رسالت خويش مزدی جز محبت اهل بيت(ع) خود را نخواسته‌اند، آيا می‌توان گفت محبت حضرت فاطمه(س) يک واجب قرآنی است، گفت: دستورات الهی همه تحت عنوان واجب خلاصه نمی‌شود و حتی مستحبات هم در اوج ضرورت است، اما در مورد واجب تأکيد ويژه صورت گرفته است که نفع عمل به آن واجب به خود امت باز می‌گردد.

وی ادامه داد: علاقه به حضرت زهرا(س) و ائمه(ع) که در خود قرآن هم آمده به خاطر خود امت است و به اين خاطر است که امت مشعل‌های هدايت را ببينند و گمراه نشوند و حتی می‌توان گفت که محبت حضرت فاطمه(س) از واجب‌های اصطلاحی ما هم واجب‌تر است، چرا که واجب‌های ما ممکن است قضا شود و بتوان قضای آن را ادا کرد اما محبت فاطمه(س) واجبی است که انسان نمی‌‌تواند قصور در آن را بعداً جبران کند.

آيت‌الله دين‌پرور با تأکيد بر اينکه حضرت فاطمه(س) اگر در جامعه کنونی ما زندگی می‌کردند چيزی فراتر از واجبات و محرمات از ما طلب نمی‌کردند، افزود: بسياری از جنبه‌های زندگی و شخصيت حضرت مورد کم‌توجهی قرار گرفته است؛ چه از نظر عبادت، اخلاق و برخورد با مردم و چه از نظر فعاليت‌های اجتماعی و سياسی زندگی و سيره ايشان مورد غفلت و بی‌مهری قرار گرفته است.

رئيس بنياد بين‌المللی نهج‌البلاغه تصريح کرد: حضرت در مسائل سياسی اجتماعی وارد می‌شدند اما با يک ويژگی مهم که آن هم اصل شخصيت زن يعنی عفاف و حجاب است که اين جنبه شخصيتی حضرت به شدت در جامعه کنونی بايد مورد توجه قرار داشته باشد.

وی با تأکيد بر جايگاه علمی حضرت فاطمه(س) ايشان را راوی احاديث حضرت رسول(ص) معرفی و تصريح کرد: بايد يک زن مسلمان خود را در اوج معارف دينی، علوم و مسائل مورد نياز جامعه قرار دهد اما اين ويژگی خاص حضرت است که در اوج فعاليت علمی و سياسی همزمان و همگام قداست و تقوای خود را حفظ می‌کردند.