عتبات؛ هدف استکبار برای شبيخون فرهنگی در حوزه عفاف و حجاب

اين روزها آنچه ذهن مردم را در رابطه با کشور عراق به خود مشغول داشته است، مسئله امنيت و عمليات های تروريستی و مسائلی از اين دست است که استکبار جهانی سردمدار اصلی اين حرکت بوده و اهداف کوتاه مدت و بلند مدت خود را از اين حرکت پيگيری می کند و از آنجايی که مسئله خيلی مهم است همه همّ و غمّ دوستان داران اين مرز و بوم آن است تا اين کشور به يک ثبات امنيتی قابل قبول برسد که البته کاری بس مهم است.

اما آنچه مرا به نوشتن اين سطور واداشته توجه به شبيخون فرهنگی است که شايد مسئله فوق به نوعی سبب شده است تا دقت و رسيدگی به اين مسئله را در کشور عراق خصوصا عتبات عاليات فراموش کنيم، در حالی که دشمن در پيگيری اهداف بلند مدت خود و در زير سايه ناامنی های منطقه ای در عراق به دنبال آن غايت اصلی و ريشه ای خود در مبارزه با اسلام است.

واژه «ام» در زبان عرب به مادر اطلاق می شود، اما معنای دقيق و ريشه ای آن «اصل» می باشد و از آنجايی که اصل و بنيان و وجود انسانی در رحم مادر تکامل می يابد، و در ادامه از شيره وجود وی ارتزاق می کند اين شخصيت بزرگوار را «ام» يا همان «اصل» ناميدند، توجه به اين اصل و کسانی که در آينده ای نچندان دور می خواهند پرچمدار اين اصل باشند از اوجب واجبات است؛ زيرا زنان و دختران، پايه‌ريزان اصلی جامعه هستند و نسل‌ها از ايشان ادامه پيدا می‌کند و تربيت در دامان ايشان به منصه ظهور می‌رسد همچنان که در روايات نيز داريم که اگر ديديد نسبت به ما اهل بيت(ع) محبت و کرنش داريد، زياد برای مادرتان دعا کنيد.

اين روزها زياد در کربلا، بين‌الحرمين، اطراف حرمين، خيمه‌گاه، تل زينبيه(س) و ديگر امکان مقدس اين شهر قدم می‌زنم و به دنبال سوژه‌های مناسب برای عکاسی يا گزارش خبری هستم، از طرفی هم به دليل تعطيلات ده روزه عيد فطر در عراق، حجم زيادی از خانواده‌های عراقی از نجف، موصل، بغداد، بصره و... در اين شهر حضور دارند، اما صد آه و صد افسوس، و تأسف بيشتر برای آنکه در چنين مکانی شاهد چنين مناظری هستم.

از گذشته‌های دور عرب به عنوان قومی که حساسيت بالايی نسبت به ناموس خود دارد شناخته می‌شد به نوعی که کمتر حضور زنان در جوامع عرب ديده می‌شد، روبند، چادرهای خاص عربی با آن کيفيت حفظ حجاب و... از مشخصات جامعه عربی بود، از طرفی هم، چون برخی از جوامع عربی با ائمه معصومين(ع) به نوعی پيوند خورده‌اند، اين حساسيت در آنها چند برابر بود، برای نمونه اهالی نجف اشرف، کربلای معلی و... علاوه بر رعايت آموزه‌های دينی که دستور اسلام و خداوند متعال است، به دليل حضور امامی چنين بزرگوار و وقوع واقعه‌ای چنين بزرگ در طول تاريخ در اين مکان، بيش از ديگران به حرمت اين حرمين شريف و اماکن مقدسه به اين مسائل توجه داشتند.

اما امروز به دليل غلفت ما و فعاليت مستمر استکبار جهانی و دشمنان اسلام وقتی در کربلا قدم می‌زنی چند نکته باعث رنجش خاطر می‌شود که يکی از آنها که مربوط به مسئله حجاب و عفاف است، مورد توجه من است. امروز ديگر در کربلا از روبند زنان خبری نيست، به ندرت، صورت زنان عريان شده است، امروز شما در ميان زنان کربلا ديگر آن جلابيب را نمی‌بينيد که به نحو اتم و اکمل ساتر آنها بود، دخترکان چادرها را به عقب کشيده و در نيمه سر قرار می‌دهند، و وااسفا که برخی حتی چادر از سر برداشته و با پوشيدن لباس‌های تنگ و براق در خيابان‌ها قدم می‌زنند.

بله! امروز دشمن همان شبيخون فرهنگی که در باب عفاف و حجاب به کشور عزيزمان ايران وارده کرده و موفق هم بوده است، در عراق از سر گرفته، چون آنها فهميده‌اند که عامل اصلی سربلندی ملت ايران در 8 سال جنگ تحميلی، يا هر حرکت اسلامی دندان‌شکن نه جوانان رشيد کشور بلکه زنان پاکدامن مسلمان بودند که آنگونه در مقابل يد توانمند استکبار ايستادند، جوان شهيد ايرانی، عراقی و... ابزار و سلاح زن مؤمن مسلمان بود که او را برای چنين روزی آماده کرده است و در اين روز از آن بهرمند شد و از دامان او آن مرد گرامی به معراج رفت.

باری، امروز دشمن همين حربه را در عراق و خاصه در عتبات عاليات پيش گرفته است تا با ايجاد تزلزل در پايه‌های اصلی جامعه اسلامی، يعنی زنان پاکدامن به هدف اصلی خود، يعنی نسلی متزلزل از جوانان مسلمان برسد تا بتواند چنبره سياه استعمار خود را مجددا بر ممالک اسلامی خاصه شيعه، بيندازد.

ديدن اين صحنه‌ها برای دردمندان شيعه در هر جايی سخت و مشمئزکننده است، اما در کنار بارگاه غيرت الله، خليفةالله، يدالله، آنکه تمام هستی خود را فدا کرد فقط برای اينکه امر به معروف کند و نهی از منکر سخت‌تر است، چه پاسخی داريم که در برابر اباعبدالله الحسين(ع) ارائه دهيم؟ در کنار مضجع شريفشان جامعه به سويی می‌رود که مورد رضای ايشان و هيچ‌يک از پيروان ايشان نيست.

جواب عباس بن علی(ع) را چه داريم که بگوييم آنکه نسبت به ناموس غيرتمند بود و تمام تلاشش برای حفظ حريم نواميس بود، به ياد بياوريم که ايشان برای چه فدا شدند، به ياد بياوريم که علی اکبر(ع) چرا به دهان اژدهای جهالت و پلشتی رفت؟! بياد بياوريم که زينب کبری(س) وقتی قصد زيارت حرم رسول اکرم(ص) را می‌فرمودند، اميرالمؤمنين چراغ راه را خاموش کرده در دل شب ايشان را در ميان خويش و حسنين(ع) قرار می‌دادند تا مباد چشم اجنبی بر اين بانوی بزرگوار بيفتد.

وای برما که فراموش کرديم که زهرای مرضيه(س) حتی برای حفظ حجاب در تشييع پيکر پاکشان نيز نگران بودند، و اين در حالی بود که ايشان را مخفيانه و دور از چشم ديگران به خاک سپردند.

خواهر مسلمان، ای اصل و ريشه جامعه اسلامی و کسی که بهشت با آن مقام و منزلت در زيرپای توست، فرهنگ برهنگی از جنس تو نيست، فرهنگ برهنگی برازنده تو نيست، حرکت به اين سمت و سو جز به تاريکی و ظلمت رو کردن نيست، بپذير که تو می‌توانی همنشين زهرای مرضيه(س)، خديجه کبری(س)، زينب کبری(س)، مريم(س) و زنان برگزيده جهان باشی پس رسيدن به اين فضائل را برای دستيابی به هيچ نابود مکن.

نويسنده: حميدرضا يونسی