(
امتیاز از
)
روز غدير و شب قدر
دوم: قرآن مجيد، معصوم از هر نقص و مصون از هر عيب است؛ لذا قائم به نفس و قيم جامعه بوده و به ملت اقوم هدايت مىکند: «ان هذا القرآن يهدى للتى هى أقوم.» امام معصوم که در بامداد غدير کسوت «... هذا على مولاه» پوشيد، تا شامگاه معاد به عنايت خداوند وابسته بوده و در هدايت محتاج بشرى نبوده و هماره قيم معنوى جوامع بشرى است: «انما الائمهًْ قوام الله على خلقه وعرفاؤه على عباده ولا يدخل الجنهًْ الا من عرفهم و عرفوه ولا يدخل النار لا من أنکرهم و أنکروه.» کسى که اهلبيت وحى را که غديريان خداى قديرند، به رسميت بشناسد و مورد شناسايى آن ذوات نورانى قرار بگيرد، وارد بهشت مىشود، وگرنه گرفتار دوزخ خواهد شد و اين مطلب سامى يکى از چند معناى «قسيم الجنهًْ و النار» بودن پرچمداران غدير است.
سوم: راز رهبرى قرآن به اتحاد، همانا متحد بودن تمام آيات مکى ومدنى اوست که قريب به ربع قرن متناوباً نازل شد و هيچ اختلافى بين اصول و فروع، جهانبينى، جهاندارى و جامعهپرورى، عبادات، احکام، عقود و ايقاعات آن نيست: «أفلا يتدبرون القرآن ولو کان من عند غير الله لوجدوا فيه اختلافاً کثيراً.» همين رمز در امام معصوم عليه السلام که منصوص خدا و منصوب روز غدير است، وجود دارد؛ لذا هر امام سابق، مبشر لاحق و هر امام لاحق ، مصدق سابق است؛ چنانچه تمام عقايد، اخلاق و اعمال هر کدام منسجم و هماهنگ است و آفت اختلاف نه در درون آنها و نه در بيرون آنان رخنه نميکند. کلام اميرمؤمنان که ساحت غدير به نام آن حضرت عليه‌السلام رقم خورد و متبرک شد، چنين است: «... وليس رجل فاعلم احرص على جماعة امة محمد صلى الله عليه و آله و سلم و اُلفتهاء منى ابتغى بذلک حسن الثواب وکرم المآب...» هيچ کس نسبت به وحدت امت اسلامى از صاحب غدير علاقهمندتر نيست؛ زيرا نه کسى مانند آن حضرت در اينباره علم صائب دارد و نه کسى در اين جهت عمل صالح. احاطه علمى آن حضرت به آثار سوء اختلاف را ميتوان از کلام نورانى آن حضرت استنباط نمود: «فاياکم والتلون فى دين الله فان جماعةً فيما تکرهون من الحق خير من فرقة فيما تحبون من الباطل وان الله سبحانه لم يعط أحداً بفرقهًْ خيراً ممن مضى ولا ممن بقى.» آنچه از اين بيان جامع برميآيد، اين است که سنت الهى که در گذشته و حال و آينده مساوى است، همانا حق، صدق، خير و حسن بودن انسجام اسلامى و باطل، کذب، شر و قبيح بودن اختلاف است.
چهارم: همتايى قرآن و غدير که نماد عترت اطهار عليهم السلام است، در امور فراوانى است که بارزترين آنها حيات بخشى اين دو ثقل خواهد بود؛ زيرا درباره قرآن که عنصر اصلى دعوت حضرت ختمى نبوت است، چنين آمد: «يا أيها الذين آمنوا استجيبوا وللرسول اذا دعاکم لما يحييکم واعلموا أن الله يحول بين المرء وقلبه وأنه اليه تحشرون.» و درباره امامت از حضرت رسول اکرم صلى الله عليه و آله و سلم چنين رسيد: «من مات ولم يعرف امام زمانه مات ميتهًًْ جاهليهًًْ.» جريان غدير سلسله جنبان ولايت است؛ لذا اسامى مبارک امامان معصوم عليهمالسلام حتى حضرت مهدى موجود موعود در احتجاج طبرسى در آن يافت ميشود. حيات برين انسان که حوزه کرامت به آن اختصاص دارد و قلمرو خلافت الهى مختص آن ميباشد، با کوثر وحى و امامت تأمين ميشود. سر تقابل بين زنده و کافر در آيه «لينذر من کان حياً ويحق القول على الکافرين.» همين است و راز زنده دلى انسان به حکمت که در کلام نورانى اميرمؤمنان عليه‌السلام آمده است که: «... الحکمة التى هى حياة للقلب الميت وبصر للعين العمياء...» همين خواهد بود چنان که آن حضرت در کلام ديگر فرمودند: «... احى قلبک بالموعظة.»
پنجم: قرآن و غدير که متن امامت است و ولايت دوازده معصوم عليهم السلام شرح آن ميباشند، هر دو جهانياند، هر چند گروه خاصى از آنها بهرهمندند. گستره جهانى بودن قرآن را از آيات فراوانى مانند: للعالمين نذيرا ً، ذکرى للبشر، کافهًْ للناس، رحمهًًْ للعالمين ميتوان استفاده نمود. چنانچه تلازم حوزه وحى و نبوت نيز شاهد همين گستردگى است. پهنه عالمى بودن امامت انسان کامل معصوم غديرى را ميتوان از بيان نورانى آن حضرت عليه السلام که فرمود: «انالله جعلنى اماماً لخلقه ففرض على التقدير فى نفسى ومطعمى و مشربى و ملبسى کضعفاء الناس کى يقتدى الفقير بفقرى ولا يطغى الغنى غناه» استظهار کرد؛ زيرا سخن از امامت آن حضرت براى مخلوق خداست نه خصوص مسلمان. جهانى بودن قرآن از دو منظر قابل ارزيابى است: يکى دعوت همگان به اسلام و ارائه ادله جهانى و ديگرى اداره جهان در کيفيت برخورد مسلمانان با اقوام و مللى که بر اثر قصور يا تقصير اسلام را نپذيرفتند.
بررسى آياتى که اتحاد و انسجام را در سه سطح محلى، منطقهاى و بين المللى لازم دانسته و براى هر کدام حکم خاص صادر فرمود، شاهد گوياى مدعاى ياد شده است. غدير که ساحت امامت است، بايد اتحاد و انسجام اسلامى در سطوح سهگانه مزبور را طراحى، برنامهريزى و اجرا نمايد تا دو ثقل به جا مانده از حضرت ختمى نبوت صلى الله عليه و آله و سلم جهانى شدن اسلام را به هر دو منظر عرضه کنند.
ششم: غدير که مهبط امامت است، همانند ليلةالقدر که مهبط وحى است، از اعياد برجسته اسلامى است. عيد بودن فطر و اضحا و جمعه براى عبادت ويژهاى است که در آن ايامالله مطرح است .
نيايش مأثور اين روز سپاس خدايى است که ولايت را همانند قرآن حبل متين قرار داد اولاً، و انزال آن را مرز صقع ربوبى و بارگاه ملکوت به کارگاه ناسوت همسان قرآن مجيد بهصورت آويختن قرار داد نه انداختن ثانياً، و يک طرف اين حبل ناگسستنى را همتاى قرآن کريم به دست خود گرفت و طرف ديگر آن را در دسترس خاک نشينانى چند قرار داد ثالثاً، و اعتصام آن را همانند دستاويز ساختن عروهًْ الوثقاى قرآن حکيم مايه نجات اعلام فرمود رابعاً، و دستور روز غدير را دعاى «الحمدلله الذى جعلنى من المتمسکين بولاية مولانا امير المؤمنين عليه السلام والائمة من اهل البيت عليهم السلام» از يک سو و عقد اخوت که نماد اتحاد ملى و انسجام اسلامى است، از سوى ديگر قرار داد خامساً.
هفتم: اهتمام به غدير که تجلى امامت است، هم به لحاظ خود ولايت است که از اصول رصين و مرصوص مذهب است و هم به لحاظ شرط قبول توحيد از يک سو و باب علم نبوت بودن از سوى ديگر است که آن دو همانند معاد از اصول بى بديل واولى ديناند. اميرمؤمنان حضرت على بن ابى طالب عليه السلام فرمود: «ان للا اله الا الله شروطاً، وانى وذريتى من شروطها.» و آنچه از حضرت عليبنموسى الرضا عليه السلام در حديث معروف «سلسلةالذهب» ياد شده، مصداقى از اصل جامع ولايت است؛ به طورى که بدون اعتقاد به امامت اهلبيت عصمت عليهمالسلام، نه توفيق توحيد تام حاصل ميشود و نه تحصيل علوم نبوى ميسور خواهد بود.
سرّ کاميابى طبرستان در معارف وحياني، داشتن شرط توحيد و ورود از باب مأذون است.
ممکن است کسى ظاهراً بدون پذيرش امامت به علوم صاحب رسالت دستبرد بزند، ليکن مالک آن علم نخواهد شد و دانش مسروق وى سودمند نميباشد.
آن که باب علوم نبوت است، چنين فرمود: «... نحن الشعار و الاصحاب والخزنة و الابواب ،ولا تؤتى البيوت الا من ابوابها. فمن أتاها من غير ابوابها ،سُمّى سارقاً.» اثر ضرورى شرط توحيد و باب علم بودن، اين است که شخص غير معتقد به امامت معصومان عليهم السلام، وارد حصن أمن نشد و از امنيت طرفى نخواهد بست؛ چنانچه وارد مدينه علم که همان مدينه فاضله الهى است، نميشود و از «آيه محکمه» و «فريضه عادله» و «سنت قائمه» که تثليث معهود نبوى و ولوى است، بهره نخواهد برد؛ هر چند مفاهيمى را به ذهن بسپارد؛ زيرا نه اجر رسالت را پرداخت: «قل لا أسئلکم عليه أجراً الا المودهًْ فى القربى.» و نه به پايه اسلام ايمان آورد: «لکل شيء اساس و اساس الاسلام حبنا اهل البيت.»
انتهای پیام