چرا برای حضرت علی اصغر(ع) که کودکی شش ماهه بود اینقدر حرمت قائلیم؟

صدای شیعه: چرا برای حضرت علی‌اصغر (ع) اینقدر حرمت قائلیم در حالی که شش ماه بیشتر نداشت و هر نوزاد دیگری می‌توانست جای او باشد؟

محک سنجش معیار و ملاک ارزش‌گذاری در هر کسی متفاوت است. اما اصول آن واحد است. هر کسی به تناسب هدفش – که از چگونگی جهان‌بینی‌اش نشأت می‌گیرد – برای افراد، افعال یا اشیاء ارزشی قائل می‌شود.

در یک جهان‌بینی مادی [دنیا گرا]،‌ ارزش‌ها بر اساس طول، عرض، حجم، رنگ، وزن، سنّ و میزان کاربردی مادی محاسبه می‌گردند. لذا برای ذره‌‌ای سنگ که رنگش فرق دارد، ارزش والایی قائل می‌شوند. در چنین دیدگاهی، گاهی ارزش یک گاو یا بوفالوی سنگین‌وزن، به مراتب بیش از ده‌ها طفل صغیر است. لذا شاهدیم که حاضرند برای رفاه زودگذر بدن، هزاران هزار علی اصغر را هدف ترکش بمب‌های شیمیایی یا گلوله‌ی مستقیم قرار دهند.

اما در جهان بینی توحیدی، چون هدف، معشوق و محبوب خداست «وَ الَّذینَ آمَنُوا أَشَدُّ حُبًّا لِلَّه‏ - البقره 165»، هر کس و هر کار و هر فعل و حالی که به خدا مربوط گردد، از ارزش ویژه‌ای برخوردار است و هر چه تقرب به خدا بیشتر باشد، ارزش بیشتر است. « إِنَّ أَکْرَمَکُمْ عِنْدَ اللَّهِ أَتْقاکُم‏». چنان چه دو رکعت نماز با اخلاص برای مؤمن، معراج است.

اینک به دو قاعده‌ی ذیل نیز توجه گردد.

الف – آدمی شخص، کار یا چیزی را کمال خود در نظر می‌گیرد و سپس آن را هدف قرار می‌دهد و چون هدف قرار گرفت، او [آن] معشوق و محبوب می‌شود و «این» عاشق و محب می‌گردد و سپس محب به سوی محبوب خود حرکت می‌کند. خواه محبوبش یک قطعه سنگ باشد، یا الله جل جلاله. پس ارزش‌ها بر اساس اهداف و اهداف نیز بر اساس تشخیص کمال – به تناسب شناخت و احساس نیاز – تعیین می‌گردند و محبت‌ها به اهداف تعلق می‌گیرد.

ب - در مقوله‌ محبت، قاعده‌ا‌ی وجود دارد تحت عنوان «حب ذات، حب آثار ذات را به دنبال می‌آورد»،‌ یعنی وقتی انسان کسی یا چیزی را دوست داشت، هر شخص یا چیز مربوط به او و آثار او را نیز دوست دارد. اگر کسی عاشق میز و مقامی شد، همه‌ی مقدمات رسیدن به آن مقام و متعلقات آن میز را هم دوست دارد و به آثار آن مقام نیز عشق می‌ورزد. وقتی کسی از هنرمندی خوشش آمد، از هنر او نیز خوشش می‌آید. اگر شما برادر خود را دوست داشته باشید، فرزند او را هم دوست خواهید داشت و ... .

پس وقتی کسی عاشق سید‌الشهداء امام حسین علیه السلام گردید، به هر چه متعلق به اوست نیز عشق می‌ورزد، حتی خاک پای قدمش را (تربت کربلا) متبرک می‌دارد، چه رسد به فرزند صغیرش را. و میزان علاقه به متعلقات و آثار نیز به شدت یا ضعف علاقه به اصل محبوب بر می‌گردد. لذا چون شیعیان به شدت عاشق امام حسین (ع) علیه‌السلام هستند، حتی به شدت عاشق در و پنجره‌ی حرمش نیز هستند، چه رسد به فرزندش.

ج – اگر هر طفل صغیر دیگری نیز جای حضرت علی‌اصغر علیه‌السلام بود، همین حکم را داشت و اگر امروز امام حسین علیه‌السلام تشریف داشتند، حتماً به شدت برای شهداء و به ویژه اطفال صغیری که در دنیا و به ویژه در میان ملت‌های مسلمان قتل و عام می‌شوند متأثر شده و گریه می‌کردند. و یقین بدانید که اگر امیرالمؤمنین علیه‌السلام برای طفل یتیمی گریه می‌کرد و به کمک او می‌شتافت، حضرت مهدی عجل الله تعالی فرجه الشریف نیز چنین است. چرا که به خاطر شدت عشق به خدا، عاشق بندگان خدا نیز هستند.

پس عشق ما حضرت علی اصغر علیه‌السلام و قائل شدن ارزش والا برای ایشان، به نگرشمان و عشق‌مان به حضرت ابا عبدالله الحسین علیه‌السلام بر می‌گردد که آن عشق نیز نشأت گرفته از عشق به اسلام و پیامبر اسلام (ص) است و آن نیز از عشق به خدا نشأت می‌گیرد.

*برگرفته از سایت شبهه