خواجه ربیع مهمتر است یا امام زادگان واجب التعظیم سید یاسر و سید ناصر (ع)

 در بحارالانوار به نقل از نصر بن مزاحم آورده است: علی(ع) مردم را به جنگ بر ضد معاویه فرا خواند، اکثر مردم حاضر شدند و آمادگی خود را برای جنگ با معاویه و شامیان اعلام کردند. در این میان یاران عبدالله مسعود به علی(ع) گفتند: ما می آییم ولی به لشکر شما ملحق نمی شویم بلکه خودمان به طور مستقل در یک محلی فرود می آییم و به شما و لشکر شام نگاه می کنیم. هر کس از لشکر شما و یا لشکر شام دست به کار حرام بزند و یا از یک طرف گردن کلفتی ببینیم، در این صورت با آن گردن کلفت و متجاوز می جنگیم.
 
 علی(ع) فرمود: خوش آمدید و این فکر شما، یک نوع علم به دین و علم به سنت است و هر کس به این راضی نباشد خائن و ستمگر است. عده دیگری از یاران عبدالله بن مسعود آمدند که ربیع بن خثیم هم در میان آنان بود و تعدادشان به چهارصد نفر می رسید. اینها گفتند: یا علی! ما در این جنگ که با شامیان می کنی به شک افتاده ایم و حق و باطل را نمی دانیم گرچه به فضل شما معترف هستیم ولکن ما از شما می خواهیم ما را به سوی یکی از این مرزها بفرست تا در آنجا با کافران بجنگیم. علی(ع) او را به مرز ری فرستاد و این اولین پرچمی بود که علی(ع) از کوفه به سوی مرزها گسیل داشت (بحار، ج 32، چاپ ایران، ص 406، به نقل از وقعه صفین).بر این اساس در جنگ صفین علی(ع) را رها کردند. آیا کار کوچکی است؟! شک در کار علی(ع) نشانه عدم معرفت او نسبت به آن حضرت است. 

 
میرزا عبدالله افندی در ریاض العلماء با توجه به موارد متعددی از این قبیل می گوید: «خواجه ربیع مسلمان درستی نبود گرچه در رجال الکشی او را از زهاد ثمانیه شمرده و او را از تقوا پیشه ها معرفی کرده است و می توان کسانی را که به ثقه بودن او اشاره کرده اند مورد انتقاد قرار داد بلکه این خواجه تا حد نفاق، نصب و کفر تنزل کرده بود و اصلا شک او در علی(ع) شک در دین بود و یکی از کارهای زشت خواجه این بود که امام حسین(ع) را یاری نکرد، نه به کربلا رفت و نه با زبان و سخن او را یاری کرد در حالی که لازم بود امام حسین(ع) را به نحوی یاری کند.
 
البته یاری نکردن امام حسین(ع) از سوی خواجه ربیع مورد انتظار هم نبود چون او علی را در جنگ صفین یاری نکرد (ریاض العلماء، ج 2، ص 286 به بعد).در معجم رجال الحدیث هم آمده است که او علی (ع) را رها کرد و در جنگ با معاویه شک کرد و ما نمی توانیم حکم کنیم به این که او از تقواپیشه ها بود (معجم رجال الحدیث، ج 7، ص 169). در اعیان الشیعه آمده است که خواجه ربیع فهم و درک درست نداشت و در ولای علی(ع) مقامی نداشت و به خاطر همین در حقانیت جنگ علی(ع) با معاویه به شک افتاد. بنابراین این که می گویند او تقواپیشه بود، تقوای او مثل تقوای خوارج بود (اعیان الشیعه، ج 6، ص 453 به بعد). علامه مجلسی هم در مورد خواجه ربیع بن خثیم دارد: «ورأیت بعض الطعون فیه؛ درباره خواجه برخی طعن ها و انتقادها را دیده ام» (بحارالانوار، ج 68، ص 192، ح 48).معنای این سخن علامه این است که برخی انتقادها بر او وارد است.
 
در ریاض العلماء آمده است: این که در میان مردم معروف است که خواجه ربیع استاد امام رضا بود، این غلط اندر غلط است. چون استاد امام رضا، پدر و اجدادش و حق تعالی است به علاوه این خواجه ربیع در سال 62 مرده در حالی که امام رضا(ع) در سال 200 زندگی می کرد (ریاض العلماء، ج 2، ص 287).و نیز آمده است: این که معروف است که خواجه ربیع مقرب در نزد علی(ع) بود و در کشتن عثمان دست داشت و برای جنگ با کفار به خراسان رفته بود و امام رضا(ع) به زیارت او می رفته و می فرموده: ما را از آمدن به خراسان فایده ای نشد جز زیارت قبر خواجه ربیع، اینها هیچ کدام درست نیست. گرچه از شیخ بهایی نقل شده است (همان). به هر صورت، خواجه ربیع از دیدگاه میرزا عبدالله افندی، سید محسن امین وعده دیگری از علماء فرد مورد اعتماد و مورد اطمینان نبود و از دیدگاه علمای دیگر، خواجه ربیع، یکی از زاهدان و تقوا پیشه ها بوده است
 
در پایان باید اشاره شود که مسئولان فرهنگی مشهدی از این دست کارها بسیار کرده اند که باشگاه ابومسلم خراسان (با توجه به منفور بودن وی در میان اهل بیت علیهم السلام )  و وجود کارخانه کوکا کولا ( با توجه به تولید و توزیع محصولات صهیونیستی ) و ... میتوان اشاره نمود