9 شهری که زندگی سگ‌ها بهتر از انسان‌هاست

صدای شیعه: زمانی بود که اصطلاح «زندگی سگی» فوری شکل خاصی از زندگی را به ذهن متبادر می کرد. اما امروزه شنیدن این اصطلاح یادآور رنج و محنت نیست. آمریکاییان با سگ هایشان همچون...خب، بهتر است بگوییم همچون خودشان رفتار می کنند. ما آمریکایی ها هر سال 23 میلیارد دلار را صرف غذای حیوانات خانگی می کنیم که بخش عمده آن پول نقدی است که صرف انواع خوراک ها می شود، از جمله  مواد غذایی مخصوص گیاهخواران و مواد عاری از گلوتن (و تازه فراموش نکنید که سگ ها گوشتخوارند: آنها گوشت را دوست و به آن نیاز دارند و اگر می توانستند حرف بزنند، احتمالا حتما می گفتند که اهمیت چندانی به گلوتن نمی دهند.) ما سالانه 15 میلیارد دلار را صرف مراقبت های درمانی از حیواناتمان می کنیم. ما آنها را با خود به  خواربارفروشی ها، کافه ها، هواپیماها (فرودگاه جان اف کندی در نیویورک در نظر دارد ترمینال مخصوصی برای حیوانات خانگی باز کند) و محل کارمان همراه می بریم. پارک های مخصوص سگ ها در شهرهای سراسر آمریکا چون قارچ در حال تکثیرند. نمایشگاه های پوشاک مخصوص سگ ها  تحقق یافته است.

و در صورتی که به فکر «آمریکای قدیمی برازنده و ارزش های از یاد رفته اش» افتاده اید، باید بدانید که فقط آمریکاییان نیستند. در ژاپن وقتی دوستان سگ سانشان خیلی پیرتر از آن می شوند که دیگر جست و خیز کنند، خانه های بازنشستگان مخصوص سگ ها در نظر گرفته شده است. حقیقت این است که سگ ها در بیشتر کشورهای جهان صاحب امتیازات خاص شده اند.

قطعا پارک های مخصوص سگ ها و امکانات پزشکی مطلوب و قوانین آزادانه در عدم استفاده از قلاده در بیشتر شهرهای جهان وجود دارد. سان فرانسیسکو، لاس وگاس، آلباکرکی و مینیا پلیس  تعداد قابل توجهی از این سه مورد را دارند و از جمله بهترین شهرها برای سگ ها به شمار می روند. ولی فهرستی از چند شهر جهان وجود دارد که از این نیز فراتر رفته و آنها را در شمار بهترین مکان های زندگی تبدیل کرده اند، اگر کسی به راستی سودای یک زندگی سگی را در سر دارد.

لس آنجلس

دولت فدرال شاید بیهوده مارجوآنا را در رده یک ماده مخدر خطرناک درجه اول رده بندی کرده باشد، ولی در لس آنجلس مارجوآنا برای عده زیادی از جمله برای دیگر گونه های حیوانی یک دارو محسوب می شود. بیش از 700 هزار مصرف کننده مارجوآنای دارویی در ایالت طلایی وجود دارند و اکنون در این شهر سگ هایی که به مسکّن نیاز دارند می توانند از این ماده مصرف کنند. شرکت وت سی بی دی در اعلامیه ماموریت ساده اش می گوید: « کیفیت بخشیدن به زندگی سگ ها و گربه ها». مدیر این شرکت به سی ان بی سی گفته است: «ما از این ماده برای درد، آرتروز، اضطراب، گرفتگی و حالت تهوع استفاده می کنیم و مقدار آن نیز زیاد نیست.»

یک مالک سگ به نام گری استالتنبرگ به مجله نیویورک گفته است: «این ماده واقعا سگم را متحول کرده است. قبلا وقتی خانم پستچی در خانه ما می آمد این سگ می خواست دیوانه شود، ولی آلان فقط یک جا می نشیند و برایش دم تکان می دهد.»

توکیو

«باوزر» زندگی خوبی داشت تا اینکه اندک اندک با این فکر که شاید پایان کارش زیاد دور نباشد، وقت آن رسید که به بازنشستگی فکر کند. در توکیو در ازای ماهی 1500 دلار می توانید مکانی مطمئن را برای سگتان پیدا کنید تا روزهای آفتابی اش را در یک آسایش تجملاتی سر کند. خانه های بازنشستگی مخصوص سگ ها مثل ایون پت به باوزر غذا خواهند داد، او را به پیاده روی خواهند برد، او را ماساژ می دهند، و ساعات چرت فراوانی در اختیارش قرار می دهند و امکان دسترسی او را به یک ورزشگاه، یک استخر شنای 24 ساعته و مراقبت های پزشکی فراهم می آورند. شما هم می توانید از طریق دوربین های مدار بسته حیوانتان را تماشا کنید.

نیویورک

شاید سگتان نخواهد با همجنس های معمولی اش همنشین باشد. بولداگ های فرانسوی- که محبوب ترین نژاد سگ در میان نیویورکی ها هستند- شاید کمی دهانشان  آبریز داشته باشد، ولی همیشه نیاز نیست مراقبشان باشید. در گرینویچ ویلیج نیویورک شما می توانید در وست ویلیچ داگ که یک باشگاه با عضویت مخصوص سگ هاست، عضو شوید. این مرکز فهرست انتظاری طولانی دارد و ظرفیت آن 300 عضو است، ولی اگر عضو شوید و حق عضویت سالانه 75 دلاری اش را بپردازید، سگتان می تواند با سگ های سلبرتی ها همنشین شود (یا حتی شاید بویشان کند) در حالی که از اسباب بازی ها، کیسه های مخصوص مدفوع و دیگر امکانات مخصوص اعضا برخوردار شود.

آستن

نیویورک به رژه سالانه هالوینش در گرینویچ ویلیج خود معروف است، ولی نمی تواند با رژه حیوانات اهلی سالانه آستن هماوردی کند. آیا چیزی می تواند سرگرم کننده تر از یک مراسم مخصوص سگ ها باشد؟ ما که فکر نمی کنیم. به دنبال این رژه  یک مهمانی بزرگ برگزار می شود که در آن هم انسان ها و هم حیوانات حضور پیدا می کنند، با هم معاشرت می کنند، می خورند، اینجا و آنجا را بو می کشند و به موسیقی زنده گوش می دهند.

هانتیگتون بیچ

همه جا پارک های مخصوص سگ ها وجود دارد و در هانتینگوتن داگ بیچ  ساحلی وجود دارد که در آن هاپوی شما می تواند بدون قلاده بیشتر از یک مایل و نیم در ماسه و موج بدود و بازی کند. مسابقه سالانه موج سواران، چهارپایان را از مکان های دوری چون استرالیا و برزیل به آنجا می کشاند. سگ های موج سوار. هورا !

سن دیگو

اگر سگتان یک خرده شکموست می توانید پروازی را برای هردویتان به مقصد سن دیگو رزرو کنید. در آنجا می توانید یک کامیون بخور و برو را دنبال کنید که دوستتان می تواند فی یو که یک نوع ماست منجمد مخصوص سگ ها با فرمول خاص است، بچشد. یا شاید گوشت های کبابی فرانسوی؟ همچنین آنها می توانند تدارک غذای مهمانی سگتان را بر عهده بگیرند، به همراه بازی های سگی مثل مسابقه هات داگ خوری، هنر نقاشی با پنجه ها و تزئین کیک سگی. این شرکت طرح هایی را برای گسترش دامنه فعالیت های خود در سطح جهان  دارد.

بوستون

هتل لیبرتی بوستون «ساعت خوش» را خوش تر می کند. در آنجا مشروب برای شما وجود دارد و مهم تر از آن غذاهای سگی و نوشیدنی مخصوص سگ ها که به خورد حیوان خانگی تان داده می شود (یک نوشیدنی سگی حاوی سوپ مرغ و چند برگ جعفری است). برای ورود به این مکان قطعا لازم نیست سگتان 21 سالش باشد یا کارت شناسایی داشته باشد.

منچستر

در منچستر انگلیس بعضی از شرکت ها اکنون مرخصی مخصوصی سگ ها را ارائه می دهند. به مالکان جدید توله سگ ها یک هفته مرخصی داده می شود تا پیوندهای تازه وارد را به خانواده جدیدش محکم کنند و شاید مرزهای جدیدی را بنا بگذارند.

اوکلند

تماشای مناظر چشم نوازی که در نیوزیلند یافت می شود، چیز آشنایی است. پس تعجبی ندارد که میزبانان پارک سگی مئولاریف اوکلند که یک پارک قلاده باز پرچین دار مشرف به بندرگاه ویتماتاست به فکر سگ های شما نیز باشند. این پارک آنقدر محبوب و مورد توجه است که در طول ساعات اوج بازدید آن معمولا حتی ورود به آن کار دشواری است. در زمستان ها چکمه هایتان را پایتان کنید، چون این مکان گل آلود می شود. ولی کدام سگ زنده ای است که عاشق گل و لای نیست؟

مکان هایی که سگ ها هرگز نباید بروند

البته تمام شهرها بهشت سگ ها نیستند و در برخی شهرها جنون وارونه حاکم است. در دنور که یکی از شهرهای سگ دوست است، ورود پیت بول ها و دورگه های پیت بول ممنوع است و بیش از 4 هزار قلاده از این نوع سگ ها  از روی ترحم کشته شده اند.

بعد نوبت به یولین در چین می رسد که به جهنم سگ ها معروف شده است. در فستیوال های سالانه لیچی و داگ میت که در ژون گذشته در این شهر برگزار شد 10 هزار سگ را  بعد از نگه داشتنشان در قفس های تنگ با چماق کشتند، چون معتقدند بالا رفتن سطح آدرنالین در سگ در نتیجه تشدید استرس باعث می شود گوشتشان خوشمزه تر شود. (فعالان حقوق حیوانات با اقدامات خود توانستند جان حدود هزار سگ را نجات دهند). هیومن سوسایتی اینترنشنال سه در تلاش است تا این فستیوال را ممنوع کند.

نویسنده: لری شوارتز[1]

ترجمه: هادی سعادت

منبع:

http://www.alternet.org/culture/10-most-dog-friendly-cities

[1] . Larry Schwartz  نویسنده مستقل ساکن بروکلین که بیشتر در حوزه بهداشت، علوم و تاریخ آمریکا قلم می زند.