این قصه سر دراز دارد؟!

چندی پیش خبر اضافه شدن یک واگن به واگن های بانوان از ابتدای مهر، روزنه امیدی را در دل مسافران بی رمق و شاید کتک خورده روشن کرد. از اول مهر این طرح اجرایی شد، اما همه از این نکته غافل بودند که قرار نیست، تعداد واگن های قطار مترو  افزوده و یا طول سکوی قطار مترو افزایش یابد و این بخشش از کم شدن تعداد واگن مردان انجام می شود. عاقبت امر به کار بردن سیاست های نسنجیده از سوی مسئولان، با مخالفت آقایان و به کار بردن الفاظ رکیک و زننده، هتک حرمت زنان و مردان و بیشتر بی احترامی به بانوان ختم شد و شهروندان، قربانی ندانم کاری مدیران شهری شدند.

 اما ای کاش مدیران شهری متوجه بودند و فراموش نمی کردند که بانوان از واگن های آقایان در سایر ایام و قبل از اعلام رسمی اختصاص یک واگن جدید به بانوان هم استفاده می کردند. در حقیقت واگن های مردان جنبه عمومی دارد و چسباندن واژه woman only بر روی یک واگن دردی از زخم کهنه مترو، و بدن کوفته مسافران خسته از فشارهای بیش از حد جمعیت بر اعضای بدن مسافران دوا نمی کند. شاید، در گذشته فقط فحش و ناسزا در میان مردان با یکدیگر و زنان باهم رد و بدل می شد، اما امروز با تدبیر  جدید مدیریت شهری به مشاجرات زشت میان زن و مرد کشیده شده است و در اصل با ام القرا بودن شهر تهران زمین تا آسمان فاصله دارد.

حال این سؤال به ذهن می رسد که مقصر اصلی کیست؟ زیاد بودن جمعیت شهروندان برای استفاده از مترو؟ بی ادبی برخی از افراد در برخوردهای روزانه؟ بی صبری مسافران در عدم موفقیت و بی نتیجه ماندن برنامه های مدیریت شهری و حمل و نقل عمومی کشور؟و یا اصلأ نباید دنبال مقصر گشت و با یاد آوری ضرب المثل «لنگه کفش هم در بیابان نعمتی است» تمام صورت مسئله را پاک کرد.   
 

این بی تدبیری به اینجا ختم نمی شود و بحث ارث پدری زنان و مردان در مترو، و بی سوادی برخی از آقایان و شاید به نوعی بی تفاوتی آنها  نسبت به نوشته روی واگن دوباره ادامه می یابد. جالب است بدانید که در نهایت، تصاحب واگن جدید بانوان از سوی آقایان، دخالت مأمور مترو هم با دیالوگ فحش و ناسزا و الفاظ زشت و رکیک به پایان می رسد و قطار مترو همچنان با کوله باری از کلمات و الفاظ زننده و دور از حقوق شهروندی به راه خود ادامه می دهد.