(
امتیاز از
)
هزينه سالانه سوغات حجاج ايراني، معادل 200 هزار فرصت شغلی در ايران است
صدای شیعه: در شماره قبل به بررسي اين مطلب پرداختيم که مراکز تبلیغاتی وهابیون هزينه هاي بسياري براي ايجاد گروه هاي تندرو صرف کرده اند که نتيجه آن تشکيل حکومت طالبان در افغانستان بود و گفتيم اين کشور تلاش دارد با به روز کردن تفکر وهابيت به عنوان رقيب ايدئولوژيک انقلاب اسلامي به صدور اسلام بنيادگرا بپردازد.
در این میان عربستان به عنوان اصلی ترین پایگاه وهابیت در جهان، قسمت عمده ای از هزینۀ مبارزۀ ضد تشیع خويش را از طریق خود شیعیان تأمین می کند.
طبق آمار بانک جهانی درآمد کشور عربستان در سال 2008 از دکان زیارت خانۀ کعبه معادل سی میلیارد دلار بوده است. زائرین ایرانی که بصورت تمتع و یا عمره در همان سال به مکه رفته اند يک ميليون نفر بوده اند که جمعا قریب به پنج میلیارد دلار درآمد تقدیم اقتصاد پادشاهان عربستان کرده اند و در میان تمام کشورهای اسلامی مقام اول را به خود اختصاص داده اند.
نظر به اینکه هواپیمائی جمهوری اسلامی قدرت جابجائی اینهمه زائر را نداشته شرکت هواپیمائی عربستان جابجائی قریب به 54 درصد از زائران ایرانی را به خود اختصاص داده است.
طبق گزارش مقامات دیپلماتیک ایران در سال 2008 ماموران کشور عربستان بدترین و توهین آمیز ترین رفتار را با زوار ایرانی داشته اند و ایران از لحاظ توهین ماموران عربستان مقام اول را به خود اختصاص داده است.
زائران ایرانی ناخواسته ترین و منفورترین خارجی ها در عربستان محسوب می شوند
علمای عربستان در همان سال فتوی کفر ایرانیان شیعه را صادر کرده اند.
بر اساس یک گزارش دیپلماتیک دیگر زائران ایرانی ناخواسته ترین و منفورترین خارجی ها در عربستان محسوب می شوند.
با پولی که ایرانیان سالانه به عربستان تقدیم می کنند می توان برای جوانان 200 هزار فرصت شغلی صنعتی ایجاد کرد
با یک حساب سرانگشتی بوسیله پولی که ایرانیان سالانه به عربستان (دشمن شیعه ایرانی) تقدیم می کنند می توان تعداد 170 هزار مسکن روستائی احداث کرد یا می توان 714 هزار و 276 فرصت شغلی کشاورزی یا 200 هزار فرصت شغلی صنعتی برای جوانان ایجاد کرد و یا می توان يک ميليون متر مربع ساختمان مدرسه و مکان ورزشی در کشور ایجاد نمود.
به حسابي ديگر می توان با پول حجاج دو سال یک پالایشگاه سوپر مدرن با ظرفیت 75 هزار بشکه احداث کرد و یا با پول پنج سال حجاج می توان ایران را به صادر کننده بنزین مبدل ساخت و دیگر برای واردات بنزین محتاج اعراب نبود.
اما افسوس که با پول حجاج ایرانی قمارخانه های فرانسه توسط شاهزادگان عربستان که انحصار بیزينس حج را در اختیار دارند آباد می شود.
اگر نبود ترس خالی شدن قبلۀ مسلمین از شیعیان، علماء شيعه حج را تحریم مي کردند
اگر نبود ترس خالی شدن قبلۀ مسلمین از شیعیان، چه بسا علماء حج را تحریم می کردند تا هم از کمک مالی به پادشاه و رؤسای ظالم عربستان و هم از توهین های فراوان به ایرانیان جلوگیری شود.
کسانی که در سال های اخیر به مکه مشرف شده اند، قطعا تفاوت برخورد با ایرانیان و سایر زائران را دیده اند، لذا باید سعی شود تا جز هزینه های ضروری سفر، که چاره ای از آنها نیست، هزينه اي خرج نشود تا این ظالمان روز به روز فربه تر نشوند.
این در حالی است که زائران به بهانۀ ارزانتر بودن کالا، خرید جهیزیه و سوغاتی، یا سفارشی که از این و آن گرفته اند، خرج های میلیونی می کنند. کاش به این مطلب توجه می شد که هزینۀ مادی که برای هر ساعت حضور در این سفر معنوی پرداخت شده را اگر روی قیمت اجناس خریداری شده بکشید، قیمت واقعی اجناس معلوم می شود و دیگر ارزان نخواهند بود.
پس چه بهتر است که این سفر کوتاه را که آرزوی هر مسلمانی است، طوری بگذرانیم که اگر در عمرمان دیگر تکرار نشد، پشیمان نشویم. مقام معظم رهبری می فرمایند:
«از جمله غفلت هاى احتمالى در حج، يکى اين است که کسانى بهجاى شرکت در نمازهاى جماعت، به جاى طواف مستحبى، بهجاى حضور در فضاى معطر مسجدالحرام يا مسجدالنبى- که از دوران افتخار اسلام و دوران وحى و بعثت، اين همه خاطرات در اين دو محل وجود دارد - سراغ زرقوبرقهاى بىارزش و پوچ و بازارها و مغازهها بروند، براى اينکه جيب دولت هاى بيگانه لاابالى نسبت به منافع مسلمين را پُر کنند؛ جيب کارگر و سرمايهدارِ آنها را با پول ايرانى و با ثروت ملىشان پُر کنند.
بهجاى شرکت در نمازجماعت، به بازارگردى و دکانگردى بروند و اجناس را تماشا کنند. انسان متأسف مىشود وقتى بشنود هنگامىکه جمعيتِ باشکوه در مسجدالحرام يا مسجدالنبى مشغول اقامه جماعتند يا به اقامه جماعت مىشتابند، تعداد معدودى حاجىِ ايرانى - يا مرد يا زن - سراغ بازارها بروند؛ کيسهها را زير بغل بگيرند و اجناسى را که در شهر خودشان گاهى ارزانتر و بهتر از آنجا مىتوانند پيدا کنند، بگيرند بيايند.
«ذلکم خير لکم ان کنتم تعلمون»؛ اين بهتر و مفيدتر و مهمتر است که انسان به نماز، به عبادت، به ذکر، به توجه و به حضور در جماعات بپردازد؛ اينها دستاورد واقعى حج است؛ سوغات، اينهاست.
سوغات، معنويتى است که شما در خودتان ذخيره مىکنيد
سوغات، معنويتى است که شما در خودتان ذخيره مىکنيد و مىآوريد؛ اخلاق و روحياتى است که با خودتان مىآوريد. ما ديدهايم کسانى را که وقتى از حج برمىگردند، چهره و رفتار و کلام و ظاهر و باطن آنها انسان را موعظه مىکند و تحتتأثير قرار مىدهد؛ اين خوب است؛ اين سوغات واقعى است.»
و در جای دیگر می فرمایند: « اعمال را با تدبر انجام دادن؛ اين طواف، اين سعى، اين وقوف، اين حالت خضوع و خشوع، اين رعايت محرمات و ممنوعات دوران احرام؛ هرکدام از اينها يک درس است. اين را حجاج محترم ما و برادران و خواهران عزيز ما با وارد کردن انگيزه‌هاى کوچک دنيائى باطل نکنند؛ مثل همين خريدن جنسى از فلان مغازه.
خود اين مبتلا شدن به مراجعه به مراکز فروش براى يک چيز کم اهميت، يک بلا و يک مشکل است و ملابساتى که دارد، مشکل ديگر. وقت نماز بگذرد، جلو چشم مردم، تحقير و توهين حاجى ايرانى محسوب بشود و چيزهاى ديگرى که حالا در خلال اين، در کنار اين، پيش مى‌آيد.
اينى که من هر سال اين را تأکيد مي کنم به دست‌اندرکاران حج و توصيه مي کنم به برادران و خواهران حاجى، براى اين است. يک هوس کم‌اهميت و حقير، کل آن فضاى معنوى را ممکن است تحت تأثير قرار دهد.
ما که مردم را دعوت به زهد اباذرى که نکرديم؛ ماها که کوچکتر از آن هستيم که فکر آنجور زهدى را بکنيم؛ ما دعوت ميکنيم خودمان را و مردم را به زياده‌روى نکردن در اين امور. ما زياده‌روى ميکنيم در مصرف کردن، در دل سپردن، در اهميت دادن، در دنبال کردن؛ اين زياده‌روي ها ضرر مى‌زند به فضاى معنوى.»
توصيه آخر...
توصیۀ آخر اینکه سعی کنید قبل از سفر سوغات خود را تهیه کنید تا در سفر دلشورۀ خرید نداشته باشید. چه اینکه اگر بخواهید جنس خارجی بخرید، همان اجناس خارجی بویژه چینی بازارهای عربستان در بازارهای کشور خودمان هم پیدا می شود و خرید آنها در سفر فقط از وقت و انرژی شما می کاهد.
اگر هم بخواهید طبق فرمودۀ رهبر فرهنگ مبارک و جدیدی را ایجاد کنید که کالای داخلی را بعنوان هدیۀ سفر به اقوام بدهید مسلما به نفع خود و جامعۀ خویش عمل نموده اید. در پایان خواندن این جملات رهبر عزیزمان را خالي از لطف نمي دانيم:
«نکته دیگر که خطاب به همه مردم کشور است، مصرف کالاى داخلى است. يکى از آفات موجود اجتماعى ما که ريشه آن، ميراث دوران طاغوت و دوران ظلمانىِ گذشته است، همين است که افراد، دلبسته به توليدات بيگانه باشند.
يک وقت توليد داخلى نداشتيم؛ يک وقت توليد داخلى، توليد غير قابل مصرفى بود؛ امروز اينجورى نيست؛ امروز توليدات داخلى، توليدات مرغوب و مطلوب است. در عين حال يک عده‌اى خوششان مى‌آيد که بگويند فلان نشان خارجى روى لباسشان هست يا روى وسيله خوراکى‌شان هست؛ اين يک بيمارى است؛ اين بيمارى را بايد علاج کرد.
اين کار، توجه نکردن به اين است که ما در اين مملکت داريم زندگى مي کنيم و از نعمتهاى الهى بر اين کشور داريم برخوردار مي شويم. آن وقت پولى را که در اين کشور به دست مى‌آوريم، مي ريزيم توى جيب يک کارگر خارجى، به زيان يک کارگر داخلى.
اين معنايش اين است که ما به نياز داخل، به کارگر داخل که دارد زحمت مي کشد و جنس توليد مي کند، بى‌اعتنائى مي کنيم، مي رويم سراغ کارگر خارجى. اين خيلى عادت بدى است.
در سال جهاد اقتصادى، به نظر من يکى از قلم هاى مجاهدت اقتصادى مردم اين است که بروند سراغ کالاى ساخت داخل؛ آن را بخواهند.
البته اين طرف قضيه هم اين است که کالاى ساخت داخل بايستى قانع‌کننده باشد؛ بايستى دوامش، استحکامش، مرغوبيتش جورى باشد که مشترى را قانع کند؛ اين هر دو در کنار هم، يک کار لازم و واجبى است.»
ريحانه حاجي علي اکبري
انتهای پیام