گزارشی از گوانتانامو «یمن» و «ابوغریب» صعده

هر روز حقایقی پنهان که قلبها را به درد می آورد و لکه ننگی بر چهره بشریت می نشاند، آشکار می شود؛ حقایقی درباره آنچه برای زندانانیان حوادث جنگهای صعده اتفاق افتاده و می افتد، مانند شهادت دو زندانی به نام های هاشم عبدالله حجر در زندان صنعا و بسام توفیق ابوطالب در زندان مرکزی صنعا به دلیل اهمال پزشکی؛ آنهم در پایتخت و در مقابل چشم و گوش سازمانهایی که داعیه دار حقوق بشر هستند. از این اتفاق ها اما، در استان صعده دیگر هیچ نمی توان گفت!! چون چیزی نمانده روزی فرا برسد که حقوق بشر در خیابانهای شهر صعده پایتخت استان نقض شود!

شما درباره زندان مرکزی یا امنیت سیاسی یا زندان پادگان ها و زندانهای مخفی دیگر چه فکر می کنید؟؟ در صعده همه چیز جایز است! تا آنجا که کار به جایی رسیده که صدها نفر از شهروندان توسط افراد گروهی به نام «ائتلاف قبیله ای» بازداشت شده و به زندانهایی مخصوص افکنده می شوند که رفتارهای شنیع آنها با زندانیان به مراتب بدتر و دردآورتر از بازداشت شدگانی است که در «الجعاشن» به دست شیخ محمد احمد منصور زندانی هستند.

همزمان با بازگشت نقض رسمی حقوق بشر در زندان مرکزی صعده، مدیریت زندان و زندانبان‌هایش شنیع ترین جنایت ها را انجام می دهند و مدیریت آنها نسبت به همه اوامر صادره سرکشی و تمرد می نماید، دستوراتی که پس از افشای هر جنایت یا جرمهایی که به گوش مردم می رسد به آنها ابلاغ می شود؛ مانند کشتن دو تن از زندانیان به نام های عبدالعظیم محمد الضحیانی و دوستش سیعد حواس در پی استفاده از گلوله علیه آنها در چند سال قبل، و حتی استفاده از هولناک ترین وسایل شکنجه علیه زندانیان صعده.

علاوه بر اینها، با توجه به اینکه هیچ نظام و قانونی در این زندانها رعایت نمی شود، افراد کهنسال، پدران و اولیای کسانی که به آنها «تحت تعقیب» می گویند، در پی حوادث صعده از جنگ اول تا پایان جنگ ششم زندانی شده اند، و با خشونت تمام با آنها رفتار شده است به طوری که حال برخی از ایشان که آزاد شده اند وخیم است. حال آنکه این عده تنها به عنوان عاملی برای فشار به فرزندانشان بازداشت شده بودند. مثلا علامه عبدالله علی الغالبی که تقریبا 92 سال دارد، زمانی آزاد شد که سلامتی او رو به وخامت نهاد.

رفتارهای نامناسب با زندانیان به غفلت های عمدی شدید نسبت به افرادی که بیماریهایی جدی مانند بیماری قلب یا دیابت دارند رسیده است همانطور که برای این پیرمرد عالم و یا برای علامه شهیداحمد حمود الشویع اتفاق افتاد، این پیرمرد 87 ساله که از بیماری دیابت رنج می برد فقط آزاد شد تا بعد از ابتلا به بیماری قانقاریا درون زندان پایش قطع شود، او زنده نماند و چند روز بعد از آزادی از دنیا رفت.