قصه پر غصه پاراچنار را باور کنیم
صدای شیعه: یکی از نیروهای سلفی که اسیر شده بود برای شیعیان تعریف می‌کرد که ما همه را کشتیم و دیدیم از یک خانه صدا می‌آید . رفتیم داخل دیدیم یک بچه داخل گهواره است. به دوستم گفتم چه کار کنیم؟ او را بدهیم خود این ها بزرگ کنند؟ اما دوستم گفت نه این ژن و خون رافضی دارد و اگر بزرگ شود به نوعی به ما ضربه می‌زند و همان جا سرنیزه را فرو کرد در حلقوم آن بچه و او را هم کشت.
بی شک این گفته های سهیل کریمی -مستندسازی که به این منطقه رفته و از نزدیک شاهد گوشه ای از حقایق بوده است- تنها بخش اندکی از مظلومیت تمام ناشدنی شیعیان منطقه پاراچنار پاکستان است؛ مظلومانی که اخیرا تعداد شهدای جمعه سیاه آن ها در این منطقه به دست وهابیون جنایتکار و اقدامات سرکوبگرانه ارتش پاکستان به 34 نفر رسید.
حقیقتا باید گفت که تنهایی و مظلومیت شیعیان پاراچنار سند شرمندگی ماست؛ مایی که به حق از مظلومان غزه و لبنان دفاع می کنیم و بر بیچارگی و گرسنگی کودکان سومالی اشک می ریزیم اما گویا از یاد برده ایم که محبان و شیعیان اول مظلوم عالم، در مظلومیت و غربتی بی نظیر ، قتل عام می شوند و در این بین نه به کبیر آن ها رحم می شود و نه به نوزادان در گهواره آرمیده شان.
منطقه پاراچنار در شمال غرب ایالت سرحد پاکستان که خود در شمال غرب این کشور قرار دارد، واقع شده است به گونه ای که از سه طرف به افغانستان ختم می شود و از یک طرف به جنوب ایالت سرحد
که از این حیث به نوعی در محاصره وهابیون پاکستانی و نیز طرفداران و نیروهای طالبان است.
شهادت بیش از یک هزار و 500 نفر از شیعیان این منطقه در درگیری های سه سال اخیر که البته تقریبا همین تعداد هم در این مدت به جهت نبود امکانات پزشکی، دارو و غذای مناسب ، از دنیا رفته اند، همه حاکی از مظلومیت فوق العاده مردمی است که از زمین و هوا در محاصره هستند و در این بین ، رسانه های جمعی حتی بخش کوچکی از این مظلومیت را نیز بازتاب نمی دهد و واقعا جای تاسف دارد در زمانه ای زندگی می کنیم که رسانه های پرمدعای دنیا، مریضی سگِ فلان سرمایه دار غربی یا مدل مویِ فلان بازیگر هالیوودی را با آب و تاب پوشش می دهند اما از گفتن حتی یک خط خبر در خصوص پاراچنار ابا دارند!
به واقع باید گفت جنگ در پاراچنار، جنگ صهیونیسم و مزدورانش علیه شیعیان است و در این راستا این جنایت کاران از هر دولتی که در پاکستان در رأس امور قرار بگیرد، استفاده می‌کنند؛ واقعیت تلخی که وجود دارد این است که متاسفانه ارتش پاکستان هم که آمریکا به نوعی در آن نفوذ دارد، به نوعی از این تروریست‌های بی شرم، حمایت کرده و می‌کند.
این وضعیت بغرنج در حالی است که در شرایط کنونی در پاکستان غالب کسانی که می توانستند رهبری شیعه را برعهده گرفته و از حداقل حقوق این اقلیت همواره در سختی و فشار دفاع کنند، همچون حجت الاسلام و المسلمین عارف حسینی، به شهادت رسیده اند.
با این همه، آن چه مهم است این که تکلیف از ما در حمایت از این شیعیان مظلوم، ساقط نمی شود چه آن که بر مبنای آموزه های دینی و مکتبی ما، بی تفاوتی در دفاع از مظلوم، به نوعی همراهی با ظلمِ ظالم است؛ آن همه مظلومینی که حقیقتا محب اهل بیت (ع)، پیرو خط ولایت، مطیع رهبری ، مراجع تقلید و دوستدار ایران اسلامی هستند و به تعبیر سهیل کریمی ،پس از اقامه هر نماز، برای پیشرفت ایران و سلامتی مقام معظم رهبری دست به دعا بر می دارند.
انتهای پیام