ویژه نامه, حضرت علی (ع)

على به هنگام پگاه زود از خانه‌اش به در آمد که ناگاه دسته‌اى از مرغابيان در برابرش پديدار شدند و پرپر زدند و غار غار کردند. پيرامونيان آنها را از برابر او راندند؛ او گفت: «‏اينان را مرانيد؛ بگذاريد سرود مرگ بسرايند!‌» همان شب ابن ملجم او را بزد.

امام على(ع) در دومين روز بيعت خود که روز شنبه نوزدهم ذيحجه بود، بر منبر رفت، خدا را حمد کرد و ستايش نمود و بر پيامبر(ص) درود فرستاد. آنگاه نعمت‌هاى خداوند را برمسلمانان، برشمرد. سپس از دنيا ياد کرد و مردم را نسبت به آن، بي‌رغبت ساخت و از آخرت، ياد کرد و مردم را بدان، ترغيب کرد.

ادامه ویژه نامه, حضرت علی (ع)

علىّ منّى و انا من على، و لا يؤدّى عنى الا انا او على: على از من است و من از اويم، و از جانب من جز خودم يا على، [کس ديگري] ابلاغ نمي‌کند و نمي‌رساند. (احمد بن حنبل در مسند، ترمذى، نسائى و ترمذى اين حديث را از حبشى بن جناده روايت کرده‌اند.

علي در دوران خلافتش سه دسته را از خود طرد کرد و با آنان به پيکار برخاست: اصحاب جمل که خود آنان را «‏ناکثين‌» ناميد و اصحاب صفين که آن‌ها را «‏قاسطين‌» خواند و اصحاب نهروان يعني خوارج که خود آن‌ها را «‏مارقين‌» مي‌خواند:2 «‏فلما نهضت بالامر نکثت طائفة و مرقت اخري و قسط آخرون:3 پس چون به امر خلافت قيام کردم، طائفه‌اي نقض بيعت کردند، جمعيتي از دين بي

الله الله فى الايتام، فلا تغبوا افواههم، ولا تضيعوا بحضرتکم: از خدا بترسيد، از خدا بترسيد، درباره يتيمان، پس براى دهنهاشان به سبب سنگدلي‌تان نوبت قرار ندهيد (که گاهى سير و گاهى گرسنه نگاهشان داريد).

4 از 4